Melih kapının önünde kısa bir süre duraksadı. Yüzünde kararlı ama yorgun bir ifade vardı. Ekibe dönerek ciddi bir ses tonuyla konuştu:
"Benim biraz işim var. Benden haber gelene kadar buradan ayrılmayın."
Sözlerini tamamladıktan sonra üzerindeki siyah montun fermuarını çekti, sessiz adımlarla güvenli evden ayrıldı. Geriye yalnızca ardında bıraktığı belirsizlik ve odada oluşan gergin hava kalmıştı.
Melih, adımlarını kararlılıkla atarken, yıllar önce kızını emanet ettiği adamın evine doğru ilerliyordu. Gecenin sessizliği, içindeki fırtınayı bastıramıyordu. Kalbi, yılların ağırlığını her vuruşunda yeniden hatırlatıyordu ona.
Artık kaçmak istemiyordu. Gerçeği daha fazla saklayamazdı.
"Her şeyi bilmesi gerek," diye mırıldandı kendi kendine. "Benim kızım... bunu hak ediyor."
Yüreğinde taşı
