Sabahın ilk ışıkları perde aralığından odaya süzülse de Defne hâlâ uykudaydı. Göz kapakları ağır, nefesi derindi. Oysa dışarısı çoktan uyanmıştı. Kuşlar cıvıldıyor, şehir yavaş yavaş yeni güne hazırlanıyordu. Ama Defne’nin bedeni hâlâ yorgundu; belki uykusuzluktan, belki yaşadıklarından, belki de ruhundaki ağırlıktan.
Kapı sessizce aralandı. İçeriye, annesi Nuran Hanım adım attı. Elinde bir fincan ıhlamur vardı ama önce kızının yanına çömeldi. Sessizce onu izledi bir süre. Yüzü huzurlu görünse de kaşlarının arasında bir kırışıklık, yüreğinden taşan endişenin iziydi.
Nuran Hanım elini uzattı, Defne’nin saçlarını nazikçe okşadı. Ardından kızının battaniyenin dışında kalan eline uzandı. Yaralı parmağını avuçlarının arasına aldı, dikkatlice baktı. Küçük bir kesiğin bile bir annenin kalbini n
