Melih, Defne’ye fotoğrafları verdikten sonra cebinden eski, ince bir defter çıkardı. Cilt kısmı yıpranmış, kenarları sararmıştı. Ama hâlâ sevgiyle saklandığı belliydi. Defne’nin ellerine uzattı.
"Bu annenin günlüğü…" dedi Melih. "Her ay sana dair bir şeyler yazmış. Seni kucağında tutabildiği o kısacık sürede, kalbindeki her duyguyu bu satırlara bırakmış."
Defne gözleri dolu dolu günlüğü açtı. İlk sayfa özenle yazılmıştı. El yazısı düzgündü ama cümlelerin arkasında bir telaş vardı. Sanki zamanla yarışan bir annenin satırlarıydı bunlar.
1. Ay
“Bugün Defne ilk kez gözlerini tam açtı. Gözleri simsiyah… ama içi kocaman bir ışıkla dolu. Her baktığımda hem ağlamak hem gülmek istiyorum. Sana dünyayı göstermek istiyorum kızım. Ama bazen zaman çok hain. Sen uyurken senin için dua ediyorum. Annen
