Bir iki zorlamayla araladım gözkapaklarımı. Yoğun bir ışık, gözlerimi kamaştırdı. Başta hiçbir şey net değildi. Her şey bulanık, silik ve uzaktı sanki. Gözlerimi kısıp etrafa bakmaya çalıştım. O an bir karartının bana doğru yaklaştığını fark ettim. Kimdi o? Seçemiyordum.
Daha net görebilmek için gözlerimi yeniden kapatıp, sonra tekrar açtım.
Ve işte o an… İçimde bir yerlerden fışkıran heyecan, sevinçle birleşip gözyaşlarıma karıştı. Gördüğüm yüz... Baran’ın yüzüydü. Başucumdaydı. Gerçekti.
En son hatırladığım şey, parmağımın acısıydı. O gaddar adam, bir saniyede koparmıştı onu benden. O an vücudumdan kaynar su geçmiş gibi hissetmiştim. O yanmayı, o tarifsiz acıyı asla unutmayacaktım.
"Umarım gebertmiştir Baran onu..." diye geçirdim içimden.
Demek ki başarmıştı. Baran beni kurtarmıştı.
