HINDI ko maiwasang mapairap ng tumingin sa akin si Tristan. Sa kabila ng pagmamahal ko rito, nagagawa ko pa ring magpanggap.
Isang Linggo na itong nananatili rito sa aming bahay. Ngunit ni minsan hindi ko ito kinakausap.
Nakakapagtaka nga at hindi na ito gaya ng dati na makulit at puno ng kapilyuhan? 'Di ko naman maitatanggi na hinahanap-hanap ko iyon sa kaniya?
Ang napapansin ko rito, lagi itong seryoso. Ngingiti lang ito kapag nilalaro ang tatlong bata.
Ngunit nakakapagtaka na ang mga mata nito, halos walang buhay? Nakangiti nga ito ngunit malungkot ang mga mata nito?
Hindi rin nakaligtas sa akin na madalas natutuyo ang labi nito? Madalas ko ring napapansin na natutulala ito at pumipikit ng mariin at saka huhugot ng buntong hininga?
Gusto ko sana itong tanungin, ngunit nauunahan
