“Lee, bakit ba hindi ka pa pumasok sa loob? Hapon na at baka mahamugan ka pa, anak.”
Narinig kong pag-aalala ni Mama.
Ganyan naman siya.
Laging nag-aalala lalo na at baka may gawin akong hindi maganda sa sarili ko.
Sinong hindi maiirita o maiinis sa nangyari sa akin?
Nawalan ako ng silbi.
Nawalan ako ng kwenta bilang tao.
Hindi ako makalakad.
Hindi ko magamit ang mga paa ko para makalakad tulad ng dati.
Hindi ko na magawa ang mga dati kong nagagawa.
Kaya galit na galit ako.
Galit na galit ako na kung bakit ba kailangan ko pang mabuhay?
Bakit hindi na lang ako namatay?
Dapat talaga namatay na ako!
Hindi na dapat ako nakaligtas pa!
“Lee, naririnig mo ba ako, anak? Sabi ko at pumasok ka na at baka abutan ka ng takip-silim at mahamugan ka pa,” pagtawag ulit ni Mama.
“Hayaan niy
