ครืดดด ครืดดด ครืดดด เสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนโต๊ะดังแข่งขึ้นมาจนทำลายบรรยากาศหวานในห้อง เอ็นเจปรายตามองมันเพียงเสี้ยววินาทีก่อนถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เส้นเลือดขมับเต้นตุบ ๆ อย่างไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะ
“พี่ต้องเข้าประชุมแล้ว” น้ำเสียงทุ้มเรียบนิ่งฟังดูจริงจัง แต่แววตาที่ทอดมองใบหน้าเล็กกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
อริลกะพริบตาปริบ ๆ หัวใจที่ยังเต้นแรงจากเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้แก้มใสยังคงแดงจัด เธอพยักหน้าช้า ๆ อย่างเข้าใจ ก่อนจะค่อย ๆ ผละออกจากอ้อมกอดกว้าง แม้ในอกลึก ๆ จะยังไม่อยากปล่อยเลยสักนิด
“เดี๋ยวตอนเที่ยงไปทานข้าวด้วยกัน” มือใหญ่ของเอ็นเจเลื่อนมาลูบศีรษะเธอเบา ๆ ราวกับจะปลอบโยน ดวงตากลมโตเงยขึ้นสบตาคมเพียงครู่ ก่อนก้มหน้าลงอีกครั้งด้วยความเขิน
“ค่ะ” เสียงเล็กตอบแผ่ว ๆ ร่างบางก้าวถอยออกทีละนิดแล้วหันหลังเดินออกจากห้องทำงาน ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมอ่อน ๆ และความอุ่นที่ยังติดอยู่บนฝ่ามือเ
