-Hazan beni duyuyor musun?
Sanki her şey durmuş gibiydi. Cevap vermek istiyordum, ama sesim çıkmıyordu. Etrafımda bir sürü insan olduğunu biliyorum, ama ben burada değil gibiydim.
Babam yanı başımda yatıyordu. Neden gözü açık değildi? Bana yine soğuk baksın ama baksın. Onu da kaybetmeye dayanamam.
-Hazan bana bak lütfen. Ben buradayım.
Damla'nın sesini duyduğumda zorla bakmaya çalıştım. Sağlık görevlileri etrafımızı sarmıştı.
-Açılın müdahale edelim.
Babamla ilgilenen görevli "Yarası ağır çabuk olun."dedi. Kalkmak istedim, ama kolumun acısı ile geri yattım. Başımda ki kız"Ani hareket etme. Kurşun sıyırmış." dedi.
O zaman bu acı nereden geliyor? Sanki beni parçalıyor gibiydi. Babam sedyeye yatırılırken izledim. Etrafında ki hiç bir olayı duymuyor gibiydim. Tek kitlendiğim yer babamdı
