Tepki vermedikçe korkum artıyordu. "Dayı bir şey yap lütfen." Dayım düğmelerini açmıştı. "Baba özür dilerim. Benim yüzümden, lütfen bir şey söyle.Neden yükleniryorsun adama." Korkudan iyice panik yapmıştı. Kendi kendine sayıklayıp duruyordu. Böyle beklersek vakit kaybedeceğiz.
-Buğra ambulans çağır hemen.!!
Baktığımda şaşkın bana bakıyordu. "Çabuk ol lütfen." Panikle toparlanıp telefona sarıldı. Onu bulmuşken böyle kaybetmek istemiyorum. Beni bulduğu günden beri çabalayan bu adamı mutlu etmek istiyorum. Her an gözlerimin içine bakan bu adama 'dede' demek istiyorum. Biliyorum kaybetme korkusunu yaşamasam bunu fark edeceğim yoktu ama bunun bir önemi yok.
-Ambulans geliyor.
Dakikalar bize ölüm gibi gelirken ambulans geldiği gibi hızla içeri girmişti. Bizi başından uzaklaştırdılar. Yaptık
