Sabahın erken saatlerinde kalkıp uçağa binmiştik. Evimize gidene kadar aklımda annem vardı. Aslında ona hâlâ anne dediğim için bile kendime kızıyordum. Anne olmayı başaramayan bir kadındı.
Kendimle yoğun bir karmaşa arasına kalmıştım. Bu aralar duygusallığı dibine kadar yaşıyordum, sanki. Gözlerim hemen doluyor kalbime sanki bir öküz oturuyordu. Boğazım düğüm düğüm olmuş burnumu çektim.
"Daha ne kadar susmaya devam edeceksin?" Demir'in sorusuyla arkamı döndüm. Eve gelmiştik, kapının önünde öylece bekliyordum.
"Sadece evimizi özlemişim." diye yalan söyledim. Şu an kalbimin harabe halini konuşacak durumda değildim.
İçeri girdim, evin içi sıcacıktı. Salona geçip büyük koltuğa kendimi bıraktım. Bugün geleceğimizden kimsenin haberi yoktu. O yüzden ev sessizdi. Ebru, ona haber vermediğim
