Ondan ayrılalı tam 1 ay geçmişti. Vurulduğum gün ağır bir ameliyat geçirmiştim. Kurşun tam kalbimin yanına isabet etmişti. Yaşamam bile mucizeydi. Gözlerimi açtığımda hayata farklı bakmaya başladım. Babam, onu bir adım yanıma bile yaklaştırmıyordu. Artık bir şeylerden vazgeçmem gerektiğinin farkına vardım. Belki de zorlamamak gerekiyordu. Demir'i çok sevdiğim bir gerçekti, bazen olmuyorsa çabanın bir faydası olmuyordu.
Hastaneden çıkıp Antalya'ya geldim, babam da yanımdaydı. Hala beni Demir'den korumaya çalışıyordu. Artık savaşacak gücüm kalmamıştı. Hem ruhen hem de bedenen yorgun düşmüştüm. Sırtımdaki yara izi tazeydi. Her an acısını hissediyordum. Acı kalbime kadar işliyordu. Kalbimin boşluğu sızım sızım sızlıyordu. En çok da Demir'e duyduğum özlem acıtıyordu.
Üzerimi değiştirip aşağ
