2
1446 Words
ก้องทวีปสะดุ้งโหยงกับคำพูดของเพื่อนรัก
“ปากนายเหรอนั่น ถ้าพูดแบบนี้เก็บปากไว้กินข้าวดีกว่า”
เขาขออย่าได้เจอเธออีก จะทำบุญเจ็ดวัดเลย คราวนี้คนสะดุ้งกลับเป็นฐานทัพเอง รู้ว่าเพื่อนโมโหร้าย
“ฉันไม่เคยคิดว่าจะรักใครอีก”
คำพูดต่อมาของเพื่อนทำให้ฐานทัพทำหน้าสำนึกผิด
“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นายยังไม่ลืมเพ็ญอีกหรือไง ลองเปิดใจรับผู้หญิงคนอื่นดูบ้างสิ”
ฐานทัพรู้ว่าเพื่อนคงตัดใจยาก แต่อยากให้ก้องทวีปเปิดใจรับคนอื่นบ้าง แม้จะสงสารเพื่อนเพียงใด แต่เขาคิดว่าคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน
เพ็ญพิชชาแฟนสาวของก้องทวีปแต่งงานไปแล้ว เขาอยากเล่าเรื่องความจำเป็นของเธอให้เพื่อนฟัง แต่แค่เอ่ยถึง... โดนด่าทุกครั้ง จนต้องปิดปากเงียบ
“พอเถอะ อย่าเอ่ยชื่อผู้หญิงคนนี้อีก”
ห้ามเพื่อนเสียงขรึม นึกสภาพตัวเองตอนอกหัก จึงไม่อยากเอ่ยถึงอีก ตอนนี้เขาพอจะทำใจได้บ้าง ไม่อยากให้ใครมาสะกิดแผลใจขึ้นมาอีก ความรู้สึกว่าเสียของรักไปมันเกาะกินใจจนไม่อาจลืมเลือนได้
“ขอโทษ นายอย่าซีเรียสนักเลย เมื่อกี้นมทิพย์โทร. มาหา เห็นบอกว่าโทร. เข้ามือถือนายไม่ติด ฉันลองโทร. หานายก็ไม่ติดเหมือนกัน”
ฐานทัพบอกเพื่อนเสียงเครียด ก้องทวีปเลิกคิ้วมองหน้าเพื่อน
“นมทิพย์ว่าไง มีอะไรหรือเปล่า พอดีแบตโทรศัพท์หมด”
“พ่อนายไม่สบาย เห็นบอกว่าเป็นลม”
“แล้วทำไมเพิ่งบอก”
ชายหนุ่มรีบดีดตัวขึ้นจากโซฟา เดินไปที่โทรศัพท์ของร้าน รีบต่อสายถึงที่บ้าน... รอสายเพียงครู่ เสียงคุ้นหูของนมทิพย์จึงดังมาตามสาย
“สวัสดีค่ะ”
“นมครับผมเอง พ่อเป็นยังไงบ้างครับ”
รีบถามทันทีที่ได้ยินเสียงคนรับ
“คุณท่านกำลังแย่ค่ะ หมอบอกว่าเป็นอาการเริ่มแรกของโรคหัวใจค่ะคุณหนู แถมความดันโลหิตสูงด้วย”
คำพูดของนมทิพย์ทำให้ชายหนุ่มตกใจไม่น้อย
“ผมจะรีบกลับบ้านนะครับนม”
“ค่ะคุณหนู รีบกลับมาเลยนะคะ คุณท่านเรียกหาแต่คุณหนู”
นางทำเสียงทุกข์ร้อนมาตามสายอย่างแนบเนียน
“ครับ”
“ลุงภพเป็นไงบ้าง”
ฐานทัพถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เลิกพูดล้อเล่นเมื่อเห็นหน้าเคร่งเครียดหลังจากเพื่อนวางโทรศัพท์
“นมทิพย์บอกว่าพ่อเป็นโรคหัวใจ แถมมีอาการความดันโลหิตสูงอีก ฉันจะรีบกลับ ฝากร้านนายด้วยแล้วกัน”
“ไปเถอะ ไม่ต้องห่วง ตอนเย็นจะแวะไปเยี่ยมพ่อนาย”
“ขอบใจ... เพื่อน”
ก้องทวีปตบไหล่เพื่อน รีบบึ่งรถกลับบ้าน ในใจคิดถึงเรื่องที่โต้เถียงกับบิดาก่อนเดินทางมาที่ร้าน
ความเคร่งเครียดเกาะกินใจเขามากยิ่งขึ้น เมื่อบิดาต้องการให้เขาแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนแม่ ซึ่งเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน แล้วพ่อยังบอกว่ามันเป็นคำขอสุดท้ายก่อนแม่สิ้นใจ ตอนที่เพิ่งคลอดเขาได้เพียงไม่กี่เดือน ตลกสิ้นดี เหมือนนิยายที่สาวใช้ของบ้านชอบดูไม่มีผิด ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาด้วยความหงุดหงิด
“หวานกำลังจะกลับค่ะพ่อ”
พลอยไพลินรีบบอกพ่อสามีที่นั่งยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่บนโซฟา
“ดีมาก เดี๋ยวพ่อต้องเตรียมตัวก่อน”
ว่าแล้วเอเชีย อ่าวสุดเขต ชายสูงวัย อายุห้าสิบปีเศษรีบขึ้นห้องทำสีหน้าป่วยหนักขึ้นมาทันทีที่ได้ยินว่าบุตรสาวคนเล็กกำลังเดินทางกลับมา
พลอยไพลินอมยิ้ม ส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นกิริยาของพ่อสามี ตอนแรกคิดว่าสามีได้ความเจ้าเล่ห์มาจากใคร แต่ตอนนี้ไม่ต้องหาคำตอบอีก
“พี่พลอย พ่อเป็นไงบ้างคะ”
อันดามันที่รีบบึ่งรถกลับบ้าน รีบถลาเข้าบ้านถามพี่สะใภ้ด้วยน้ำเสียงร้อนรน
หลังจากเธอขับไปได้แค่ครึ่งทาง แถมตอนเร่งรีบยังเกือบชนกับอีตาผมยาว เธอจึงยังไม่ทันถึงโรงเรียนฟ้าลั่น ซึ่งเป็นโรงเรียนสอนเทควันโดที่ตอนนี้พี่ชายกับเธอดูแลอยู่
“นอนอยู่บนห้อง หมอเพิ่งกลับไป”
พลอยไพลินบอกน้องสามีด้วยสีหน้าเป็นกังวล ก้มหน้าก้มตาอย่างเศร้าสร้อยจนอันดามันร้อนใจหนักขึ้น
“ทำไมพ่อถึงเป็นแบบนี้ล่ะคะ ลุงหมอบอกว่าพ่อเป็นอะไรคะพี่พลอย”หญิงสาวรีบถามอย่างร้อนใจ
“ตอนที่ทะเลาะกับหวาน... หลังจากหวานขับรถออกไปไม่นาน พ่อก็เป็นลม ลุงหมอบอกว่าพ่อเครียดจนความดันขึ้น แล้วเป็นอาการเริ่มแรกของโรคหัวใจอีกด้วย”
“เครียดจนความดันขึ้น อากาศเริ่มแรกของโรคหัวใจ ทำไมหวานไม่เคยรู้ว่าพ่อป่วยมาก่อน”
อันดามันตาโต เอามือทาบอก พลอยไพลินหลบสายตา แสร้งถอนหายใจเหมือนไม่อยากเล่าให้น้องสามีฟัง
“พี่พลอยบอกหวานมาว่าพ่อเป็นความดันตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่กับพี่ฝาดรู้เรื่องนี้แต่ไม่บอกหวานใช่ไหม”
เมื่อโดนคาดคั้นมากเข้า พลอยไพลินที่แสร้งถอนใจไม่หยุดด้วยใบหน้าหมองเศร้า รีบตอบน้องสามีที่รุกเร้าถามไม่หยุด
“นานพอสมควรแล้ว แต่โรคหัวใจเพิ่งตรวจพบ นี่คงจะเครียดเรื่องหวาน พ่อเคยพูดกับพี่บ่อยๆ ว่าอยากให้หวานเป็นฝั่งเป็นฝาจะได้นอนตายตาหลับ พ่อเป็นห่วงหวานมากเลยนะ ท่านให้พี่ปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ แม้แต่พี่ฝาดก็ไม่รู้”
“โธ่... พ่อ” อันดามันถอนใจหน้าเศร้า คิดว่าตัวเองเป็นสาเหตุให้พ่อไม่สบาย
“พ่อกังวลเรื่องธีด้วย กลัวหวานคิดมาก”
พลอยไพลินรอดูท่าทางของน้องสามี เธอยอมรับว่าธีรวัชร อดีตคนรักของอันดามันที่แต่งงานกะทันหันเป็นคนดี แม้องศา... ผู้เป็นสามีจะไม่ชอบหน้านักเพราะหวงน้องสาว แต่หลังๆ ก็เริ่มใจอ่อน
... แต่เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อธีรวัชรแต่งงานไปกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งๆ ที่คบกับอันดามันเป็นคนรักอยู่แล้ว เธอเองก็ได้แต่เสียดาย... ไม่ต่างจากคนอื่นว่ามองคนผิดไป รู้สึกไม่ชอบหน้าธีวัชรขึ้นมาเหมือนกันที่ทำให้อันดามันเสียใจ
“อย่าไปพูดถึงเขาเลยค่ะ”
หญิงสาวตัดบท แม้จะไม่ถึงอาทิตย์ที่เขาแต่งงาน แต่เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้นมาก หญิงสาวสีหน้าเคร่งเครียดที่รับรู้เรื่องราวของบิดาจากพี่สะใภ้มากกว่าเรื่องอดีตคนรักเสียอีก นึกหวนไปถึงเรื่องราวในตอนสาย เธอปฏิเสธการแต่งงานกับลูกชายเพื่อนแม่ มันกะทันหันเสียจนไม่ทันได้ตั้งตัว
พ่อไม่เคยพูดเรื่องนี้มาก่อน แต่บอกเธอว่าเป็นคำขอร้องของแม่ก่อนตาย ที่อยากให้เธอเป็นฝั่งเป็นฝากับลูกชายของเพื่อนรัก ที่ท่านไม่บอกเธอก่อนหน้านี้เพราะคิดว่าไม่อยากบังคับ แต่พอมีเรื่องแฟนหนุ่มทำให้เธอผิดหวังเสียใจ ท่านจึงไม่สบายใจ แล้วเอาคำพูดก่อนตายของแม่ขึ้นมาบอกให้เธอรู้ความจริง พ่อเล่าว่าองศา พี่ชายของเธอคลอดก่อนจึงต้องดองกับบ้าน “ศิรชัช” แต่เพราะบ้านโน้นคลอดบุตรชายเหมือนกันในอีกปีถัดมา ดังนั้นจึงเป็นเธอที่ถูกจองตัวไว้ว่าถ้าหากเป็นผู้หญิงก็อยากให้ดองกัน
“ป่านนี้พ่อคงรอหวานอยู่ ขึ้นไปหาพ่อเถอะจ้ะ”
พลอยไพลินบอกน้องสามี
อันดามันหลุดจากภวังค์ความคิดทั้งหลายทั้งปวง
“แล้วพี่พลอยบอกพี่ฝาดหรือยังล่ะคะ”
เธอถามถึงพี่ชายที่เดินทางไปโรงเรียนก่อนหน้า เธอรอคุยกับบิดาเรื่องสำคัญจึงไม่ได้ไปพร้อมกัน
“ยังเลยจ้ะ พี่มัวแต่ตกใจ เลยโทร. หาหวานก่อน”
พี่สะใภ้ปดคำโต สะดุ้งไปเหมือนกันเมื่อต้องพูดโกหก เพราะหากองศารู้ว่าบิดาป่วย คงเป็นเรื่องราวใหญ่โตที่ปิดบังไม่ให้เขารู้ และมันจะใหญ่โตขึ้นไปอีกหากว่า “ไม่ได้ป่วยจริง” ดั่งที่บอก
“ค่ะ ดีเหมือนกัน ยังไม่ต้องบอกพี่ฝาดก็ได้ เดี๋ยวจะเป็นห่วงไม่เป็นอันทำงาน งั้นหวานขอตัวไปดูพ่อก่อนนะคะ”
“จ้ะ” อันดามันรีบเดินขึ้นห้องบิดา ถ้าหันมามองพี่สะใภ้สักนิด จะรู้ว่าสิ่งที่เธอเป็นกังวลไม่ได้เป็นแบบที่คิดเลยแม้แต่น้อย... ขึ้นมาถึงห้อง เห็นบิดานอนซมอยู่บนเตียง
“พ่อเป็นยังไงบ้างคะ” หญิงสาวถลาเข้าไปนั่งข้างเตียงบิดา
- Writer
