No amount of words could explain kung gaano kalungkot ang mga mata ni Valine habang nakahiga ang kaniyang ulo sa hospital bed ni Creon. Her thoughts were wandering—sa mga panahon na masigla pa si Creon at kasakasama lamang niya ito. Masaya man ang mga pangyayari sa utak niya—she was also thinking at the same time na sana ay totoong masigla si Creon hanggang sa ngayon. May ilang minuto na rin nang makarating sila ni Meg sa Ospital, ngunit nag-iipon pa siya nang sapat na lakas ng loob upang magsalita. Habang si Meg naman ay nagpaiwan na sa labas ng hospital room ni Creon upang kausapin ang mga bantay — also to give Valine some ample time and privacy together with Creon.
‘Malapit ng mag-six pm . . .’ Nang mahagip ng mga mata ni Valine ang oras sa relo ay saka pa lamang niya itinaas ang kaniy
