โปรดปราน...คนไม่คิดรัก

ตอนที่9-2

หลังจากวันนั้นข่าวลือสะพัดไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัย ที่รุ่นพี่คนดังมาคอยตามจีบน้องนักศึกษาสาวปีหนึ่ง ทั้งยังคอยตามรับตามส่งที่คณะ ตอนกลางวันก็มาคอยรับถึงหน้าห้องเรียนเพื่อไปทานข้าวด้วยกัน บางครั้งก็พากันเดินไปทานอาหารที่โรงอาหาร เป็นเรื่องที่ทุกคนเริ่มเห็นกันจนเจนสายตา

แม้กระทั่งวันนี้ที่เป็นวันประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัยซึ่งจะมีการจัดงานที่หอประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัย ภายในงานมีกิจกรรมมากมาย ทั้งวงดนตรีที่สลับกันขึ้นมาร้องจากวงต่างๆที่มาลงทะเบียนไว้ก่อนหน้า บริเวณรอบๆหอประชุมมีการจัดบูธมากมาย ทั้งอาหารการกินคาวหวาน สินค้ามากมายที่เหล่านักศึกษาร่วมกันนำมาจัดแสดง

ดาลันดาที่ได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนของคณะเศรษฐศาสตร์นั่งเตรียมตัวอยู่ในห้องด้านหลังเวที วันนี้ความสามารถพิเศษของเธอที่เตรียมไว้คือการร้องเพลง เธอเตรียมเพลงไว้สำหรับทั้งร้องทั้งเต้น จึงมานั่งทำสมาธิอยู่คนเดียวเงียบๆ เพื่อรอเวลาสำหรับขึ้นเวที

“คนนี้น่ะเหรอ เด็กพี่เคลย์ตัน”

“อืม หน้าตาก็งั้นๆ นึกว่าจะสวยกว่านี้ซะอีก”

“หึ ก็คงไว้ควงเล่นขำๆแหละ คนระดับนั้นจะมาจริงจังอะไรกับคนแบบนี้” ผู้หญิงสามคนที่เป็นตัวแทนจากคณะอื่นๆตั้งใจมายืนพูดคุยกันตรงนี้เพื่อหวังว่าแดกดันให้ได้ยิน แต่หญิงสาวกลับไม่สนใจฟัง แกล้งทำหูทวนลม ไม่อยากทำให้ตัวเองต้องเสียสมาธิจนทำให้การแสดงในวันนี้ของเธอออกมาไม่ดี

“น่าตบว่ะ ทำลอยหน้าลอยตา”

“อย่ามึง วันนี้คนเยอะ ไว้รอเล่นวันหลังดีกว่า” เพื่อนอีกคนที่มาด้วยกันเอ่ยกระซิบเตือน ก่อนจะพากันดึงห่างออกไปเมื่อเห็นว่าเริ่มมีคนทยอยเดินเข้ามาในห้องหลายคนแล้ว ดาลันดาเองที่ตอนแรกก็อดใจเต้นแรงเพราะรู้สึกกลัวว่าคนพวกนั้นจะเข้ามาทำร้ายอย่างที่บอกจึงจะเดินเลี่ยงออกไป แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเก็บของลุกเดินออกไปหามุมสงบใหม่ กลับมีคนเดินถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่เข้ามาในห้องพักด้านหลัง ท่ามกลางสายตาของคนนับสิบคู่ที่พร้อมใจกันหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดบันทึกภาพวีดีโอไว้

“พี่เคลย์ตัน” เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้า สายตาตกตะลึงเพราะไม่คิดฝันว่าจะได้เห็นเขาในตอนนี้แถมในมือยังมีช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ส่งยื่นมาให้เธอด้วย

“ดอกไม้สำหรับคนสวยของงานวันนี้”

“ของลันเหรอคะ” เธอถามย้ำอีกครั้ง แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าดอกไม้ช่อใหญ่สีขาวที่เห็นตรงหน้าจะเป็นของเธอจริงๆ

ร่างสูงเพียงยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะยื่นส่งให้เธออีกครั้งที่ดูเหมือนจะลังเลในตอนแรก แต่ก็ยื่นมารับไปกอดไว้แน่น

“ขอบคุณนะคะ” พวงแก้มขาวระเรื่อเป็นสีแดงราวกับลูกตำลึง

“เดี๋ยวพี่ออกไปรอข้างนอกนะ”

“ค่ะ” เธอตอบรับด้วยรอยยิ้ม มองตามร่างสูงเดินห่างออกไปด้วยหัวใจพองโต เป็นความสุขแบบที่เธอไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน

การประกวดดาวเดือนที่มีตัวแทนนักศึกษาจากคณะต่างๆเข้าร่วม โดยมีการให้ตัวแทนของแต่คณะได้แสดงความสามารถพิเศษ ทั้งการตอบคำถามเพื่อดูไหวพริบ เดินในชุดสูทและชุดราตรี จนเหลือรอบสุดท้ายซึ่งเป็นรอบตัดสิน

ดาลันดาอยู่ในชุดนักศึกษาตามระเบียบของมหาวิทยาลัย ผมยาวเกล้าม้วนขึ้นเป็นมวย ยิ่งทำให้ใบหน้ารูปไข่ของเธอสวยเด่นชัดมากขึ้น ดวงตากลมโต ภายใต้ขนตาเรียงสวยที่วันนี้ดัดงอนมากเป็นพิเศษ เปล่งประกายแวววาวมองไปยังด้านหลังของหอประชุม เห็นชายหนุ่มคุ้นตาเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาโดดเด่นมาแต่ไกล ยิ่งทำให้ หัวใจเธอเต้นแรง สั่นประหม่าเล็กน้อย เมื่อมองไปยังด้านหลังของหอประชุม

“ดาวประจำมหาวิทยาลัยปีนี้ได้แก่...นางสาวดาลันดา ภานิกุล นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งคณะเศรษฐศาสตร์ค่า” หญิงสาวที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินชื่อของตัวเองถูกประกาศ พร้อมกับเสียงปรบมือ โห่ร้องด้วยความชอบใจจากบรรดากองเชียร์ด้านหน้าเวที พลอยทำให้เธอที่กำลังยืนอึ้ง ตื่นตะลึง ไม่คาดคิดว่าเป็นตัวเองที่จะได้รับตำแหน่งนี้มาครอบครอง หญิงสาวยืนนิ่งนานจนเพื่อนที่ยืนอยู่ใกล้ต้องมาสะกิดเรียกเตือนให้เธอเดินออกไปรับรางวัลด้านหน้า กับท่านอธิบดีของมหาวิทยาลัยที่มาเป็นเกียรติให้กับงานในค่ำคืนนี้ หญิงสาวย่อตัวรับมงกุฎดอกไม้ช่อใหญ่ที่มีดอกไม้เล็กๆประดับแซมสลับดอกไม้ดอกใหญ่หลากสีสันคละกันกับสายสะพาย พร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังกึกก้องทั่วทั้งหอประชุม

หลังจากถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกับภาคส่วนต่างๆ ทั้งบรรดาอาจารย์ ทีมงานที่เข้ามาขอถ่ายรูป รวมไปถึงดาวเดือนคณะอื่นๆ ที่พากันเดินมาถ่ายรูปรวมและขอถ่ายรูปคู่กับเธอ เสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอถึงได้ออกมาหาบรรดาเพื่อนๆและพี่ๆบริเวณด้านหน้าอาคารของหอประชุมที่ต่างล้อมวงรอที่จะประสานเสียงบูมคณะให้

ดาลันดาฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ดวงตาปริ่มน้ำ เมื่อเห็นสายตาของทุกคนมองมาที่เธอด้วยสายตาแห่งความยินดี

หลังจากที่คำยินดีของทุกคนเริ่มซ่างซา ร่างสูงก็มาปรากฏกายขึ้นต่อหน้าเธอพร้อมกับช่อดอกไม้ใหญ่อีกช่อ แต่ครั้งนี้พิเศษตรงที่ตุ๊กตาหมีสีขาวขนาดเกือบเท่าตัวที่เขาอุ้มไว้ด้วย ทำให้ดวงตากลมโตสุกสดใสเปล่งประกายด้วยความดีใจ

“รางวัลสำหรับดาวมหาวิทยาลัย”

“อ๊ะแต่เมื่อเย็น ลันเพิ่งได้จากพี่ไปนะคะ” แม้จะยื่นมือไปรับดอกไม้ช่อใหญ่ แต่ใจก็อดนึกถึงดอกไม้อีกช่อที่เธอวางไว้รวมกับกระเป๋าและข้าวของของเธอที่ห้องด้านหลังไม่ได้

“อันนี้พี่ให้สำหรับดาวคณะไงครับ” ได้ยินแล้วถึงกับยิ้มกริ่มด้วยความดีใจ

“ขอบคุณนะคะพี่เคลย์ตัน”

“กลับเลยไหม พี่จะพาไปฉลองให้กับคนสวยประจำมหาลัย” พูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย

“ค่ะ แต่ลันต้องกลับเข้าไปเอาของข้างในก่อนนะคะ”

“ครับ งั้นเดี๋ยวพี่ไปด้วย...ว่าแต่ถือของไหวไหม พี่ช่วยถือ” ชายหนุ่มเอ่ยปากเมื่อเห็นของในอ้อมกอดเธอนอกจากตุ๊กตาและดอกไม้ของเขา ยังมีดอกไม้และของขวัญที่ใครหลายคนต่างนำมาให้ ดูทุลักทุเลพอควร

“เอ่อรบกวนหน่อยนะคะพี่เคลย์ตัน” ร่างสูงทำท่าจะไปรับดอกไม้กับตุ๊กตาของเขามาถือไว้คืน แต่เธอกลับชักออก

“พี่เคลย์ตัน หยิบช่อนี้กับถุงพวกนี้ได้ไหมคะ ส่วนช่อนี้กับตุ๊กตาลันจะถือเองค่ะ” ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากพอใจกับคำตอบ ก่อนจะยื่นมือไปรับดอกไม้กับบรรดาถุงของขวัญมาถือไว้เสียเอง