โปรดปราน...คนไม่คิดรัก

ตอนที่13-1

ตอนที่ 13

พริมต์ริตานั่งร้องไห้มาตลอดทางหลังจากออกมาจากเพนท์เฮาส์ของเขา คำพูดของเขายังลอยวนอยู่ในความคิด เป็นฝันร้ายที่คอยตามมาหลอกหลอนเธอมาตลอดสามปีเต็ม เคลย์ตัน ศาตนันท์ ผู้ชายไร้หัวใจคนนั้น คนที่เคยย่ำยีหัวใจที่เคยไร้เดียงสาให้แตกสลายราวกับเถ้าธุลีดิน นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้เธอปวารณาตัวเองเอาไว้อย่างแน่นหนัก ว่าจะไม่มีวันหลงกล โง่งมให้กับคนอย่างเขาอีก ต่อให้ชีวิตนี้เธอจะต้องโดดเดี่ยวแค่ไหนก็ไม่มีวันหวนกลับไปรักคนอย่างเขา คนใจร้าย!

เคลย์ตัน ศาตนันท์! ชีวิตนี้ฉันจะขอไกลจากคุณ อย่าได้มาเกี่ยวข้องกันอีกเลย!

รถแท็กซี่ขับมาจอดบริเวณหน้ารั้วบ้าน ในเวลาที่ค่อนข้างดึกมากแล้ว หญิงสาวก้าวลงจากรถในสภาพอิดโรย ดูอ่อนเพลีย เปิดรั้วบ้านเข้าไปพยายามใช้เสียงให้น้อยที่สุดเพราะเกรงว่าคนในบ้านจะตื่นขึ้นมากลางดึก เธอยังไม่อยู่ในอารมณ์ให้ใครมาซักถามอะไรเธอในตอนนี้

หญิงสาวเดินด้วยฝีเท้าย่องเบาเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ คราบไคลที่มีแต่กลิ่นคาวราคะ คละคลุ้ง หยดน้ำตาไหลรินอาบแก้ม แม้นจะผลักไสเขาแค่ไหนแต่ร่างกายของเธอไม่เคยภักดี โอนอ่อนให้ราวกับคนโง่เขลา หล่อนใช้เวลาในการขัดเนื้อขัดตัว หวังขจัดกลิ่นคาวที่เกิดจากกามารมณ์อยู่นานเกือบร่วมครึ่งชั่วโมง ก่อนจะออกจากห้องน้ำเนื้อตัวหอมกรุ่น เดินย่องเบาไปหาสาวตัวน้อยที่นอนหลับตาพริ้มในคอกเด็ก

หนูน้อยฟองลดาดวงใจของแม่...

พริมต์ริตาก้าวข้ามผนังกั้นคอกที่สูงเพียงเข่า เข้าไปหาเจ้าตัวน้อยที่กำลังนอนหลับใหลกลิ่นหอมของแป้งเด็กทำให้สูดดมไม่รู้เบื่อ หญิงสาวก้มลงหอมแก้มบุตรสาวด้วยความคิดถึง ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆโอบกอดหนูน้อยฟองลดาไว้อย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าจะรบกวนการนอนแล้วตื่นขึ้นมากลางดึก ด้วยสัญชาตญาณรับรู้ได้แม้ในยามหลับ เด็กน้อยพลิกตัวเข้าหาอ้อมกอดของคนเป็นแม่ทำเสียงฮือฮาในลำคอจนเธอต้องตบที่ก้นเบาๆ ฮัมเพลงให้เด็กน้อยได้นอนหลับต่อ

ในเวลาเดียวกันนั้นเคลย์ตันที่เดินออกมาจากห้องแล้วไม่พบตัวหญิงสาวที่เขามีกิจกรรมสวาทร่วมกันยาวนานหลายชั่วโมง ครั้นเมื่อรู้ความจริงว่าเธอเป็นใครก็พลอยทำให้นึกคาดเดาสาเหตุ ถึงเจ้าของสายตาแห่งความเกลียดชังที่มองมาที่เขาเสมอ

เหตุนี้สินะ เธอถึงได้ดูเกลียดชังเขามากขนาดนั้น

ดาลันดา เด็กสาวที่เขาลืมเลือนเธอได้หมดทั้งหัวใจ อย่างที่เขาเองก็ไม่คาดคิด ว่าตนเองจะลืมเธอสนิทใจขนาดนั้น อาจจะเพราะวันเวลากับสังคมที่เปลี่ยนผ่านและได้พบเจอตลอด ผู้คนในชีวิตมากหน้าหลายตาที่เข้าหาเขา รวมไปถึงการแต่งหน้าแต่งเนื้อแต่งตัวของเธอที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน ดูไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาเช่นวันนั้นเขาเคยเจอ อีกทั้งความคิดโง่งม ไม่สนใจใครในวันนั้น บดบังจนลืมมองความเป็นจริงไป ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในความคิด

ว่าเธอคนนั้นหรือจะท้องกับคนอื่น

คำถามของเขาในวันนั้นเสมือนมีดเล่มใหญ่กรีดทำลายหัวใจเธอให้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย มันคงสร้างบาดแผลสาหัสสำหรับเธอตอนนั้น ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าในหัวใจของเขา จะข่มตานอนก็นอนไม่หลับ ได้แต่ลืมตามองฝ้าเพดานห้อง ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต

น่าขันที่เขากลับจำเธอไม่ได้เลยสักนิด เขาลืมเลือนผู้หญิงคนนั้นจนหมดหัวใจ มันอาจจะเป็นเพราะที่ผ่านมาในชีวิตเขา ได้พบเจอผู้คนมากมาย เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยยิ่งกว่าผ้าเช็ดหน้า ให้ไปนั่งจดนั่งจำคนที่เขาเคยมีอะไรด้วยทุกคน มันก็ไม่ใช่นิสัยเขาที่จะใส่ใจขนาดนั้น เด็กที่เขาเคยควงด้วยชื่ออะไร หน้าตาแบบไหน เขาแทบไม่เคยจำ

แต่พอได้เจอเธออีกครั้งใน วันประกวดนางงามวันนั้นความคลับคล้ายเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน มันยิ่งดึงดูดอยากให้เขาเข้าหา ยิ่งเธอวิ่งหนีก็ยิ่งอยากเอาชนะ อยากไล่ล่ามากักขังเฉยชมให้สมใจ เสร็จแล้วก็เขี่ยทิ้งเมื่อเบื่อ อย่างที่เคยทำมาโดยตลอด

เมื่อได้คิดย้อนมีเวลาทบทวน ภาพความทรงจำในช่วงเวลานั้นย้อนกลับมา ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นที่เขาพลั้งปากถามเธอออกไปโดยไม่คิด ภาพวันนั้นมันก็ย้อนเข้ามาในความคิด แววตาสั่นคลอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา มองตรงมาที่เขาด้วยสายตาผิดหวังเสียใจ เธอในวันนั้นคงเคว้งคว้างเสียใจอย่างหนัก ทั้งๆที่เพิ่งจะผ่านการสูญเสียพ่อแม่จากอุบัติเหตุรถยนต์ก็หนักมากพอแล้ว แต่ยังต้องอุ้มท้องไม่มีพ่อ แบกหน้าอยู่ต่อในสังคมได้อย่างไรในวัยสิบแปดปีเท่านั้น

เช้าวันรุ่งขึ้นฟ้ายังไม่ทันสาง รถยุโรปคันหรูขับเคลื่อนมาจอดบริเวณหน้ารั้วบ้านปูนหลังไม่ใหญ่ไม่เล็ก แต่มีเนื้อที่พอสมควร แม้จะค่อนข้างทรุดโทรมเพราะขาดการดูแลรักษา เคลย์ตันกวาดสายตามองรอบๆอย่างพินิจพิเคราะห์ เขาจำได้ดีในช่วงที่เขาเข้าหาเธอในวันนั้นบ้านของเธอใหญ่โตกว่านี้ อยู่ในหมู่บ้านโครงการจัดสรรที่ครอบครัวเขาเป็นเจ้าของ แต่เหตุผลอะไรที่ทำให้เธอต้องย้ายมาอยู่ที่นี่

“โฬม นอกจากมึงจะสืบเรื่องลูกให้กูแล้ว กูอยากรู้เรื่องชีวิตทั้งหมดของพริมต์” เขาหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรียกชื่อเดิมของเธอแทน

“ดาลันดา... ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ทั้งหมด” น้ำเสียงราบเรียบ หากแววตานั้นหม่นหมองครุ่นคิด ความสำนึกในบาปที่ตัวเองเคยก่อไว้มันทำให้เขาอดที่จะรู้สึกผิดกับเธอไม่ได้

“ครับนาย” โฬมรับคำ ก่อนจะรีบลงจากรถเพื่อไปโทรศัพท์สั่งงานบางอย่างกับลูกน้อง ก่อนจะกลับขึ้นมานั่งในรถเพื่อคอยดูแลและคอยรับคำสั่งอื่นๆจากนายของเขา

“เอ่อ...นายครับ”

“อยากจะพูดอะไรก็พูดมาอ้ำอึ้งอยู่ได้”

“เมื่อคืน...เอ่อ ผมยังไม่ทันซื้อยาคุมฉุกเฉินให้ คุณพริมต์ริตาก็หนีกลับไปก่อนแล้วครับ...ผมกลัวว่า”

“อืม...มึงกลัวว่าเธอจะท้องอีกใช่ไหม” เขาหลับตาลงซ่อนความรู้สึกบางอย่างที่แวบเข้ามาในความคิด เพราะครั้งนี้ก็ไม่ต่างจากครั้งนั้น เขาไม่ได้ป้องกันอย่างที่ควรต้องทำกับเธอ

ครั้งแรกเพราะความคึกคะนองตามวัยที่แม้บางครั้งจะป้องกันแต่บางทีก็เมินเฉยละเลย จนผิดพลาดไม่ทันระวัง นำพาให้ต้องมีเรื่องวุ่นวายตามมาเช่นตอนนี้

ส่วนครั้งนี้เกิดจากโทสะ ที่เข้ามาครอบครองความคิดในขณะนั้นที่อยากเอาชนะ อารมณ์ที่ชักพาทำให้ลืมหยิบเครื่องป้องกันมาสวมใส่ ซึ่งน้อยครั้งนักที่เขาจะละหลวมกับคู่นอนขนาดนี้ มีเพียงไม่กี่ครั้งและไม่กี่คนเท่านั้น ถึงอย่างนั้นคนที่เขาลืมป้องกันนอกจากพริมต์ริตาแล้ว ก็เป็นเด็กในปกครองที่เขาเลี้ยงดูอยู่ เขาจึงค่อนข้างวางใจว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะไม่ท้องกับเขาแน่ๆเพราะโฬมมักจะพาผู้หญิงพวกนั้นไปตรวจและฝั่งยาคุมไว้อยู่เสมอ มีก็แต่พริมต์ริตาเท่านั้นว่าถ้าหากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอไม่ได้กินยาคุมฉุกเฉินป้องกันไว้ก็อาจจะ....

“เรื่องคลิปเมื่อวานของพริมต์ริตา”

“ครับนาย”

“ปิดข่าว ทำให้เรื่องเงียบซะ แล้วหาไอ้ตัวคนทำมา”

“ครับนาย” โฬมรับคำน้ำเสียงหนักแน่น ความเงียบโรยรอบตัวอีกครั้ง จนเวลาล่วงเลยสักพักคนสนิทของเขาถึงได้เอ่ยทำลายความเงียบนั้นขึ้น

“นายอยากทานอะไรไหมครับ ผมจะไปหาซื้อมาให้” เสียงถามของคนสนิทแทรกเข้ามาในความคิดเขา จนต้องลืมตาขึ้นมองหน้าอีกฝ่าย สีหน้าหงุดหงิด

“ไม่” เขาบอกปัด เหลือบสายตาจ้องมองไปยังหญิงชรา ที่เพิ่งเดินมาเปิดประตูบ้านด้านในออกมา พร้อมกับไม้กวาดเตรียมจะกวาดลานหน้าบ้าน ไม่นานเด็กสาวตัวน้อยที่วันนี้มัดจุกสองข้าง ประดับประดาด้วยกิ๊บติดผมน่ารักๆ เดินถือตะกร้าที่มีน้องตุ๊กตาอยู่ในนั้น เดินต้วมเตี้ยมตามคนเป็นยายทวด ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใส

ดวงตาดำสนิทจ้องมองนิ่งด้วยความรู้สั่นไหว ในใจนั้นนึกหวั่นว่าจะใช่ลูกที่เขาเคยผลักไสในวันนั้นหรือไม่ หากใช่เขาควรจะคิดหรือทำอย่างไรก่อนดี