ตอนที่ 6-1
1423 Words
ตอนที่ 6
เสียงรถยนต์แปลกหู คันสีดำมันเงา ราคาแพง ขับเคลื่อนมาจอดบริเวณหน้าบ้าน ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสามคนที่กำลังยืนหยอกล้อเด็กน้อยอยู่หันไปมองทางประตูรั้วด้านนอกเป็นตาเดียวด้วยความสนใจ และสงสัยว่าเป็นรถของใคร
ชายร่างสูงโปร่งคุ้นตาในชุดสูทสีดำ ก้าวลงจากรถประตูด้านหน้าข้างคนขับ ก่อนจะหันไปเปิดประตูรถด้านหลังให้กับใครบางคนได้ลงจากรถ
หญิงสาวที่กำลังยืนมองอยู่ หัวใจกระตุกวูบ ตากลมโตเบิกกว้าง แทบจะกลั้นลมหายใจ เมื่อได้เห็นว่าใครคนที่เพิ่งก้าวลงจากรถคันหรูคันนั้น
เคลย์ตัน ศาตนันท์!!!!
ชายร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีกรมท่า กับกางเกงสแล็คสีดำสนิท ปลดกระดุมสองเม็ดโชว์แผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม หยุดอยู่รอบริเวณหน้าประตูรั้วพร้อมกับคนสนิท ที่สามารถมองเห็นจากด้านในตัวบ้านได้ว่าแขกที่มาเยือนในเวลานี้เป็นใคร
“พี่ลัน ใครมาน่ะ เรารู้จักคนรวยระดับนั้นด้วยเหรอ” เค้กข้าวมองด้วยความประหลาดใจและตัดสินใจว่าชายแปลกหน้าสองคนนั้นเศรษฐีวัดจากรถยนต์ที่เขาคนนั้นนั่งมา กอปรกับท่าทางและลักษณะที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นระดับเศรษฐี คนรวยแน่นอนไม่ต้องสงสัย
“นั่นสิลัน หน้าตาหล่อมากด้วย ฉันคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
“งั้นเค้กไปเปิดให้เขาเข้ามาก่อนนะ”
“ไม่ต้อง อย่านะเค้ก” ประโยคที่เสียงค่อนข้างเบา ทำให้เค้กข้าวไม่ได้ใส่ใจนักเพราะคิดว่าพี่สาวคงจะกลัวเพราะเขาเป็นเศรษฐี ดูเป็นคนรวยมีตังค์ หน้าตาหล่อเหลาชวนใจละลายให้ฝันถึง แต่ก็ดูดุดันน่ากลัวด้วยสีหน้านิ่งดุของเขา แต่ใจนั้นมีความอยากรู้มากกว่าจะสนใจกลัว อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร และมีธุระให้กับคนในบ้านหลังนี้ จึงรีบก้าวเท้าไปยังประตู เพื่อจะเปิดไถ่ถาม
“สวัสดีค่ะ มาหาใครเหรอคะ”
“มาหาคุณพริมต์ริตาครับ” โฬมคนสนิทเอ่ยแทนคนเป็นนาย
“อ๋อค่ะ งั้นเชิญเลยค่ะ พี่ลันอยู่ในบ้านพอดี”
“ลัน งั้นเหรอ” ชื่อนี้ทำให้เจ้าของใบหน้าหล่อย่นคิ้วหากัน ด้วยความสะดุดใจ พลันสายตาเหลือบไปสบกับเจ้าของใบหน้าสวยที่ยืนนิ่งมองมาที่เขาเช่นกัน ก่อนจะสืบเท้าแทบจะกลายเป็นวิ่งตรงเข้ามาหา พร้อมกับดึงหญิงสาวที่มาเปิดประตูให้เขาเข้าไปในตัวบ้าน ปิดประตูรั้วใส่ทันที แต่โฬมซึ่งรู้ใจนายรีบดันประตูไว้ได้ทันก่อน
“เอ๊ะคุณ!!”
“อ้าวพี่ลัน!! อะไรเนี่ย” สองเสียงแทบจะเปล่งออกมาประสานกัน ในขณะพริมต์ริตาหันไปแหวใส่คนสนิทของเขา เธอก็หันมาสั่งญาติผู้น้องเสียงเฉียบ นัยน์ตาวาววับด้วยความไม่พอใจ จนเค้กข้าวถึงกับงุนงง จับชนต้นปลายไม่ถูก
“กลับเข้าไปในบ้านเค้ก!!!”
“อ้าวทำไมอะ อยู่ๆมาไล่เค้กเข้าบ้าน เขาเป็นใครเหรอพี่ลัน” หญิงสาวเผลอกัดริมฝีปากตัวเองเมื่อได้ยินญาติผู้น้องเอ่ยเรียกชื่อเล่นตัวเอง ภายในใจวูบโหวง หวั่นกลัวว่าเขาจะจำขึ้นมาได้ว่าเธอเป็นใคร จึงเอ่ยปากไล่น้องสาวให้กลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง แต่ก็เหมือนฟ้าจงใจเล่นตลกกับเธอ เมื่อปัณฑารีย์อุ้มฟองลดาเดินตามออกมาด้วยความอยากรู้ว่าชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาระดับพระเอกเจ้าของรถยนต์คันหรูทำไมถึงคุ้นตาเธอนัก
“ใครเหรอลัน”
“มะมี้ๆ อุ้มหนูโหน่ย” เด็กน้อยส่งแขนยื่นรอให้มารดารับไปอุ้ม แต่เธอกลับมีท่าทีลังเลเล็กน้อย พร้อมกับเหลือบสายตามองไปยังปัณฑารีย์ ซึ่งก็พอเดาสถานการณ์ออก จึงรีบหมุนตัวหนีให้เด็กหันความสนใจไปทางอื่น
“ป่ะๆเราเข้าบ้านไปหาคุณทวดกันดีกว่าเนอะ...ไปกันเถอะเค้ก เข้าไปในบ้านเถอะ” ประโยคหลังจึงหันมาเรียกย้ำ หญิงสาวอีกคนที่ยังมีสีหน้าเหลอหลา มองซ้ายทีขวาทีอยู่ให้เดินตามกลับเข้าไปในบ้าน
เมื่อทั้งหมดเดินหายไปกันหมดแล้ว แม้กระทั่งคนสนิทของเขาที่ก็รู้งานดี รีบเดินแยกไปทางอื่น ยืนรอผู้เป็นนายห่างออกไปในระยะที่คิดว่าไกลพอสมควรแต่ก็ยังพอเห็นคนทั้งคู่
“มีธุระอะไรกับฉัน แล้วคุณรู้จักบ้านฉันได้ยังไง”
“หึ มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่ฉันจะรู้” เขาตอบด้วยใบหน้าราบเรียบ มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย
“คุณมาที่นี่ต้องการอะไรอีกคะ”
“เด็กนั่นลูกใคร” เขาไม่ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะถามในสิ่งที่อยากรู้ เพราะข้อมูลที่เขารู้มาคือเธอ อาศัยอยู่กับยายแก่ๆหนึ่ง กับญาติผู้น้องและหลานสาววัยสองขวบ แต่รายงานที่แจ้งว่าหลานสาวคนนั้นเป็นลูกของผู้หญิงคนนี้มันทำให้เขาคลางแคลงใจและยังไม่ปักใจเชื่อเท่าไหร่นัก จนวันนี้เขาถึงต้องมาหาเธอด้วยตัวเอง
“ไม่ใช่ธุระของคุณ” ตอบด้วยท่าทีไม่ยี่หระ พร้อมกับเมินสายตามองไปทางอื่นด้วยสายตาเกลียดชังอย่างไม่ปิดบัง จนเขานึกแปลกใจ
“เหมือนคุณจะโกรธเกลียดผมมากนะ”
“แล้วสิ่งที่คุณทำมันใช้คำอะไรได้ดีไปมากกว่าคำนี้เหรอคะ คุณเคลย์ตัน!” หนักแน่นทุกน้ำเสียง กับสายตาที่บ่งให้รู้ว่ามีแต่ความรู้สึกเกลียดชังอยู่ในเนื้อความนั้น จนเพิ่มความรู้สึกแปลกใจให้กับเขามากขึ้น
“คุณกับผม เคยรู้จักกันอย่างนั้นเหรอ พริมต์ริตา ....หรือว่าชื่อ...ลัน?” เคลย์ตันเว้นจังหวะการพูดเล็กน้อยจับสังเกตและดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย หรี่สายตามองดูเมื่อลองเอ่ยคำว่า ‘ลัน’ ออกไป
หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ หัวใจเต้นระรัวแทบจะหลุดออกจากร่าง เมื่อได้ยินเขาเรียกอีกชื่อของเธอ ชื่อที่เธอไม่อยากได้ยินจากปากของเขามากที่สุด!!!
แววตาสั่นไหว กับน้ำตาที่เคลือบคลอหน่วยตาทำให้ร่างสูงอยู่ในอาการตกตะลึงเล็กน้อย เพราะไม่คาดคิดว่าเธอจะร้องไห้ออกมาเพียงแค่เขาเรียกชื่อเธอว่า ‘ลัน’ ชื่อที่เขารู้สึกสะดุดใจตั้งแต่คราแรกที่ได้ยิน คุ้นหู คุ้นในความรู้สึก แต่ให้นึกเท่าไหร่ เขาก็นึกไม่ออก
พริมต์ริตาหอบหายใจแรงด้วยความรู้สึกที่หลากหลายคุกรุ่นอยู่ภายในอก ทั้งโกรธ เกลียด ชิงชังและเสียใจ ก่อนจะหมุนตัวทำท่าจะเดินกลับเข้าบ้าน แต่กลับถูกเขาคว้าแขนฉุดไว้ก่อน
“ปล่อย!”
“ผมไม่อนุญาตให้คุณเดินหนีผมไปแบบนี้” เสียงเข้มเอ่ยสั่งด้วยโทนเสียงที่มีอำนาจ ก่อนจะหันไปเรียกคนสนิท เพียงใช้สายตาชายคนนั้นก็เดินเข้ามาหาทันที
“กูต้องการรู้เรื่องผู้หญิงคนนี้มากกว่านี้ ไปสืบมาว่าทำไมเธอถึงชื่อลัน กูให้เวลาชั่วโมงเดียว”
“ครับนาย!”
“หยุดนะ!!! คุณไม่มีสิทธิ์มาสืบเรื่องของฉัน”
“ไปกับผม!” น้ำเสียงดุดัน นัยน์ตาคมดุจ้องมองหญิงสาวนิ่ง แต่เธอก็ไม่นึกหวั่น
“ไม่! คุณเคลย์ตัน ฉันรู้ว่าคุณมีอำนาจ มีอิทธิพลที่จะทำเรื่องเลวๆได้มากมาย แต่คุณก็ไม่ควรมาทำกับฉันแบบนี้”
“คุณจะไปกับผม หรือว่าจะให้ผมเข้าไปในบ้านคุณตอนนี้ เลือกเอา!” สายตาคมกริบ จ้องมองสบตาเธอนิ่งจนเธอเกิดความกลัวขึ้นมา กลัวว่าเขาจะรู้ความจริงบางอย่างที่เธอปิดซ่อนเอาไว้ ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างใช้ความคิด แต่ยังไม่ทันที่เธอจะตอบรับหรือปฏิเสธ เขากลับขยับตัวทำท่าจะเดินเข้าไปด้านใน จนเธอต้องรีบรั้งแขนเขาไว้ เพราะกลัวว่าถ้าหากเขาเข้าไปอะไรๆมันอาจจะยากเกินกว่าที่เธอจะควบคุมมันได้อีก
“ฉันจะไปกับคุณ” มุมปากกระตุกยิ้ม เมื่อได้ยินคำตอบที่พึงพอใจ มองสบตาเธอนิ่ง ก่อนจะจับมือเธอที่คว้าแขนเขาไว้แล้วเดินจูงไปขึ้นรถยนต์คันหรูทันที
- Writer
