โซ่ตรวนเสน่หา

ปฐมบท (ผู้ชายร้ายกาจ) (จบตอน)

“ไอ้ชาติชั่ว!!!”

ดวงตาของโทมัสวาวโรจน์อีกครั้ง… ที่เขาหยุดเพราะตั้งใจจะปล่อยหล่อนด้วยว่าสงสารเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงสดไหลรินจากมุมปาก แต่ทว่าคำด่าทอของเจ้าหล่อนช่างแสบสันนัก ไม่เห็นคุณค่าความหวังดีของเขาบ้างเลย แบบนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้รับความเห็นใจจากกันอีก

“งั้นลองเป็นเมียไอ้ชาติชั่วดูไหมล่ะ เผื่อคุณจะติดใจรสชาติสวาทของผม!” พูดจบชายหนุ่มก็ซุกไซ้ใบหน้าคมคายใส่ซอกคอระหงส์ทันที เสียงกรีดร้องของเพียงฟ้าไม่ได้ช่วยให้เขาอยากหยุด

หากตรงกันข้าม… ยิ่งเธอส่งเสียงมากเท่าไหร่ กลับยิ่งสร้างความต้องการให้บังเกิดขึ้นมากเท่านั้น!

“ปล่อยนะไอ้บ้า ไอ้ฝรั่งโรคจิต ฉันจะฆ่าแก ปล่อยนะ!”

หญิงสาวแทงเข่าเข้าใส่ชายหนุ่มไม่ยั้ง โทมัสกดทับเรียวขาเล็กไว้แน่นหนา ไม่ปล่อยให้มีฤทธิ์มาทำร้ายกันได้อีก

มือซ้ายจับข้อมือทั้งสองข้างยกขึ้นเหนือศีรษะ จากนั้นก็ใช้มือขวาฉีกกระชากชุดสายเดี่ยวตัวบางออกจากร่างเย้ายวน เพียงฟ้าเบิกตากว้างพลางดิ้นรนอย่างหนักหน่วง

“ไอ้บ้า อย่าฉีก โอ๊ย เจ็บนะ!” เสียงหวานตะคอก

เสียงฉีกกระชากเสื้อผ้าช่างกรีดหัวใจผู้เป็นเจ้าของเหลือเกิน โทมัสกำลังหน้ามืดตามัวจนไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ต่อให้เพลย์บอยยังไงเขาก็ถือเป็นผู้ชายที่มีเหตุผลมากที่สุดคนหนึ่ง แต่วันนี้เขากำลังทำในสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยตลอดชีวิต

“ผมจะทำให้คุณรู้ว่าไม่ควรมาลองดีกับผู้ชายอย่างผม!”

“ปล่อย ฮือๆ”

เพียงฟ้าหมดเรี่ยวแรงที่จะสู้กับคนตัวโต ภายในเวลาไม่กี่นาทีเรือนร่างของเจ้าหล่อนก็เปลือยเปล่าอวดสายตาเหยี่ยว โทมัสกลายเป็นผู้ชายตะกละตะกลามเมื่อเห็นความสวยงามที่ปรากฏ ชายหนุ่มกระหายเซ็กส์ลงทัณฑ์ร่างบางอย่างโหดร้าย เหลือเพียงความเจ็บปวดที่เขาทิ้งเอาไว้ให้เป็นราคีในหัวใจ

ดวงตาคมทอดมองคนตัวเล็กที่นอนคว่ำหน้าร้องไห้กับพื้น โทมัสตักตวงความสุขจากเพียงฟ้าหลายชั่วโมงจนกระทั่งถึงช่วงเวลาเลิกงาน ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มใกล้มืดเข้ามาทุกที ชายหนุ่มถอนหายใจระบายความหนักหน่วง พอได้สติก็รู้ว่าสิ่งที่ทำมันผิดมหันต์ มือหนาเอื้อมจับลาดไหล่เล็กที่สั่นไหวตามแรงสะอื้นของผู้เป็นเจ้าของ

“คุณฟ้า…” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดก่อนหน้าหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาที่เคยวาวโรจน์อ่อนแสงเพราะรู้สึกผิดเหลือเกิน

เพียงฟ้านิ่งเงียบไม่ไหวติง ถึงตอนนี้เธอไม่สนว่าร่างงามกำลังเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา ไม่มีอะไรต้องกังวลอีก เขาได้ทุกอย่างไปจากเธอหมดแล้ว!

โทมัสพรากความบริสุทธิ์ของเธอไปอย่างเลือดเย็น…

“ผม…” ชายหนุ่มกลืนก้อนแข็งๆ ลงลำคอหนา ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คนฟังยิ่งเจ็บปวด “ขอโทษ”

น้ำตารินไหลหยดแล้วหยดเล่า… ร่างกายของเธอมีค่าเพียงแค่คำขอโทษคำเดียวงั้นหรือ?

“ผมยินดีรับผิดชอบ ผมผิดเอง ผม…”

ชายหนุ่มหยุดพูดก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อสูทสีดำของตนมาคลุมแผ่นหลังให้กับร่างบาง เสื้อผ้าของเจ้าหล่อนไม่สามารถนำกลับมาใส่ได้อีก โทมัสจัดการโทรศัพท์หาลูกน้องเพื่อสั่งให้พวกเขาซื้อเสื้อผ้าผู้หญิงมาให้ตนที่บริษัทฯ

ร่างสูงเดินมาหาหญิงสาวอีกครั้ง มีเพียงเสียงสะอื้นที่เขาได้ยินเป็นระยะๆ

“คุณฟ้า…”

เขาไม่ชอบแบบนี้เลย ทำไมเธอถึงไม่โวยวาย ทำไมถึงเงียบแบบนี้ ถ้าเลือกได้เขายินดีหากเธอจะด่าทอเขา ต่อว่าเขา หรือทุบตีเขาก็ยังได้ ขอแค่ให้เธอมีปฏิกิริยาตอบกลับมาบ้างก็ยังดี

ไม่ใช่นอนคว่ำหน้านิ่งเอาแต่ร้องไห้แบบนี้

โทมัสเลือกที่จะมองเธออยู่นิ่งๆ โดยไม่พูดอะไรอีกจนกระทั่งลูกน้องนำสิ่งของที่ตนสั่งมาให้ถึงหน้าห้องทำงาน ประตูที่เผลอเปิดกว้างทำให้สายตาของบรรดาชายชุดดำมองค้างไปตามๆ กัน

“หันไปเดี๋ยวนี้!” เสียงเข้มสั่ง มือหนารีบปิดประตูห้องแล้วก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ “พวกแกไม่เห็นอะไรใช่ไหม?”

“คะ ครับๆ ไม่เห็นครับ” ทุกคนประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน

ใครว่าล่ะ พวกเขาเห็นร่างของผู้หญิงที่มีเสื้อคลุมของเจ้านายนอนอยู่ในห้องเต็มสองตา!

“ถ้าใครเอาเรื่องนี้ไปพูดต่อล่ะก็ ฉันไม่เก็บเอาไว้แน่ เข้าใจไหม!” โทมัสสั่งเสียงเข้ม บรรดาลูกน้องไม่มีใครกล้าอยู่แล้วต่อให้เขาไม่เตือนก็เถอะ

“เดี๋ยว” เจ้านายหนุ่มเรียกอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยประโยคที่งี่เง่าที่สุดในชีวิต “ไปล้างหน้าล้างตาซะ ภาพที่พวกแกเห็นคือเมียของฉัน!” ทุกคนแทบหยุดหายใจเมื่อรับรู้ถึงแรงหึงหวงของเจ้านายเลือดร้อน

“ครับนาย พวกผมจะล้างจนไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวของภาพเลยครับ” หนึ่งในบรรดาชายชุดดำเอ่ย

“ดี…” โทมัสยิ้มพอใจ พลางเอ่ยต่อ “กลับไปพักผ่อนกันได้ เดี๋ยวคืนนี้ฉันขับรถกลับเอง” เสียงเข้มเอ่ย ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องทำงานท่ามกลางสายตาตกตะลึงของลูกน้อง

ร่างสูงถือถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดังเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่ยังคงนอนอยู่ท่าเดิมไม่เปลี่ยน เสียงร้องไห้ยังคงได้ยินไม่ขาดสาย

“คุณฟ้าครับผมซื้อเสื้อผ้ามาให้ ผมวางไว้ตรงนี้นะครับ ผมจะหันหน้าไปทางอื่น เชิญคุณแต่งตัวได้เลยครับ” น้ำเสียงนุ่มนวลช่างแตกต่างจากตอนแรกเหลือเกิน

เพียงฟ้าค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม เห็นแผ่นหลังกว้างปรากฏต่อสายตา เขากำลังยืนหันหน้าเข้าหากำแพงซึ่งห่างจากเธอไปพอสมควร หญิงสาวพยายามกัดฟันค่อยๆ พยุงร่างกายแสนเจ็บปวดให้ลุกขึ้นแต่งตัว

“โอ๊ย”

“ฟ้า คุณเป็นอะไรหรือปะ…”

“อย่าหันมานะ!” เสียงหวานตะคอกด้วยกลัวว่าเขาจะหันหน้ามาเจอเธอตอนกำลังสวมใส่เสื้อผ้า

เธอต้องเจ็บแน่ๆ ใช่สิ… เพราะมันเป็นครั้งแรกของเธอ

“ผมหันไปได้หรือยังฟ้า…”

ชายหนุ่มเอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไม่มีเสียงตอบรับจากคนด้านหลัง โทมัสจึงหันหน้ามาหาคนตัวเล็ก ใบหน้าสวยบอบช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก

“ฟ้า… ผม”

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันไม่อยากฟัง” เพียงฟ้าเหนื่อยล้าเกินกว่าจะฟังถ้อยคำจากร่างสูง หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเท้าเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่ถูกเหวี่ยงไปไกล

ยิ่งเห็นเศษผ้าที่ถูกฉีกกระชากจากน้ำมือของผู้ชายคนนี้เธอก็ยิ่งเกลียด!

“ผมไม่ได้ตั้งใจ…” โทมัสขวางทางสาวเจ้า เมื่อเห็นว่าเธอทำท่าจะเดินออกจากห้อง “ผมขอโทษ”

“กองไว้ตรงนั้นแหละ ฉันไม่อยากฟัง!”

“เดี๋ยวก่อนสิฟ้า ผมยินดีรับผิดชอบขอเพียงแค่คุณบอกว่าต้องการ” เขาคว้ามือเรียวไว้มั่น เพียงฟ้าสะบัดทิ้งไร้เยื่อใย

“ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาด แม้ว่าฉันจะเจ็บแต่ฉันจะไม่มีวันให้คุณมามีอิทธิพลเหนือฉันเด็ดขาด แล้วอย่าคิดนะว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะยอมปล่อยที่ดินผืนนั้นให้ ฝันไปเถอะ!”

“เราวางเรื่องบ้าๆ พวกนั้นลงก่อนได้ไหมฟ้า สิ่งที่เกิดขึ้นมีค่ามากกว่าที่ดินไร้ลมหายใจด้วยซ้ำ คุณเสียหายและผมเป็นคนผิด ผมควรต้องรับผิดชอบ”

เพียะ!

มือเรียวตวัดตบใบหน้าคมคายอย่างแรง…

“ถือซะว่าคุณได้ชดใช้ให้ฉันแล้ว ต่อไปนี้ก็อย่าได้ยุ่งเกี่ยวกันอีกเลย!”