“ก็ฉันอยากกลับบ้านนี่ คนเลวจับฉันมาทำไม!”
สาวเจ้าด่าทอทั้งน้ำตา ยกมือปาดมันทิ้งอย่างลวกๆ
“ถ้าคุณไม่หนีหน้าผมก็คงไม่ต้องทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้หรอก!” โทมัสตะคอกกลับ
“นั่นมันก็เป็นเพราะคุณ! ถ้าคุณไม่หน้ามืดจนทำเรื่องระยำกับฉันระหว่างเราคงไม่เป็นแบบนี้”
เพียงฟ้าลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับเขา โกรธจนเนื้อตัวสั่นเทิ้ม
“แล้วพอผมจะไถ่โทษคุณเคยเปิดโอกาสให้ผมไหม คุณหนีหน้าไปเกือบปี ปิดกั้นผมทุกทาง! พอเจอกันคุณก็แสดงท่าทีรังเกียจ แปลกนะฟ้า… กับผมคุณขยะแขยงแต่กับไอ้หน้าอ่อนนั่นคุณยอมให้มันแตะเนื้อต้องตัวได้ง่ายๆ!”
พาลนึกไปถึงวันที่เห็นเธอหัวเราะต่อกระซิกกับชายอื่น
ความหึงหวงมันแล่นพล่านจนโทมัสเก็บอาการไม่อยู่
“คุณพูดอะไร หมายถึงใครไม่ทราบ”
“อย่ามาทำเป็นไขสือหน่อยเลย ก็ไอ้เด็กหนุ่มที่มาจีบคุณถึงหน้าบ้านนั่นไง” แววตาโทมัสเดือดดาล
“เจคอบเหรอ?” เพียงฟ้าหวนนึก บ้าไปแล้ว นี่เขาคิดว่าระหว่างเธอกับ
