กลางดึกสงัดร่างสูงสง่าสาวเท้าเข้าไปใกล้เตียงนอนกว้างใหญ่ ทอดมองโฉมงามผ่านแสงจันทร์มืดสลัว หากใบหน้านวลยังคงสว่างไสวเสมอ ผู้มาเยือนทิ้งตัวนั่งลงเคียงข้างหญิงสาว ลูบไล้พวงแก้มอ่อนนุ่ม หลงใหลเกินกว่าจะหาคำใดมาบรรยาย เจ็บปวดทุกครั้งที่เธอพ่นคำว่าเกลียด ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็นยามดวงตากลมโตจ้องมองผ่านความชิงชัง
โทมัสถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไรให้เพียงฟ้าหายโกรธ ความผิดในอดีตใหญ่หลวงเกินกว่าจะอภัย เขารู้ว่าตัวเลว… รู้ว่าการกระทำเช่นนั้นเท่ากับหยามศักดิ์ศรีลูกผู้หญิง แต่ในฐานะลูกผู้ชายเขาก็มีความประสงค์อยากขอรับผิดชอบต่อสิ่งที่ทำลงไป หากเธอไม่ต้องการ ผู้หญิงคนนี้ไม่เห็นคุณค่าความรักที่เขามอบให้เลยแม้แต่น้อย
“เราจะพูดกันดีๆ ไม่ได้เชียวหรือฟ้า”
น้ำเสียงเหนื่อยใจเอ่ย ถ้าเธอตื่นเขาคงไม่มีโอกาสได้พูดแบบนี้ แค่จะเข้าใกล้ยังถูกจ้องราวกับเป็นฆาตกร คิดแล้วช่างน่าน้อยใจเหลือเกิน
“ผมก็แค่
