“คุณเป็นยังไงบ้างคะ?” ดวงตากลมโตสั่นระริก
“ดูเด็กก่อน”
โทมัสไม่ห่วงตัวเอง เขาวางร่างเด็กชายผู้เคราะห์ร้ายนอนราบกับผืนทราย ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดจนทั้งสองเป็นกังวล
“ทะ ทำยังไงดีคะ?” เสียงหวานหวาดกลัว
โทมัสรีบจัดการผายปอดเพื่อช่วยชีวิตหนูน้อย สองมือหนาประสานตรงกลางอกแล้วออกแรงกดทับหนักๆ เพื่อให้อีกฝ่ายทำปฏิกิริยาตอบสนอง
ไร้วี่แวว… เด็กชายนอนนิ่งราวกับขอนไม้ไร้ชีวิต
ลมหายใจของเพียงฟ้าแทบขาดห้วง เธอมองเขาสลับกับร่างไร้สติ
“บ้าเอ๊ย! ฟื้นสิวะ” เสียงเข้มสบถ โทมัสไม่ยอมแพ้กระทำซ้ำๆ จนในที่สุดร่างที่นอนนิ่งก็สำลักน้ำออกมา
“แค่กๆ”
“ฟื้นแล้วค่ะ!”
เพียงฟ้ายิ้มกว้าง หล่อนโผเข้ากอดโทมัสอย่างลืมตัว
“เด็กฟื้นแล้วคุณ ฟื้นแล้ว ฮึก”
หญิวสาวสะอื้นไห้ ดีใจเหลือเกินที่ไม่มีใครเป็นอะไรต่อหน้าเธอ…
“ขอบคุณคุณทั้งสองมากนะจ๊ะที่ช่วยชีวิตลูกชายป้า ถ้าไม่ได้พวกคุณไอ้ตี๋มันต้องตายแน่ๆ เลย”
