“คุณสวยเหมือนผีเสื้อยามราตรี ที่ลึกลับเย้ายวนน่าค้นหา มีเสน่ห์ชวนให้หลงใหล”
“แหมสเตฟานคะ จะปากหวานไปถึงไหนกันคะ ลิเลียกำลังจะลอยเพราะคำยกยอของคุณอยู่แล้วนะคะนี่”
“ผมพูดเรื่องจริงครับ ใครๆ ก็มองเห็นเหมือนที่ผมเห็นไม่อย่างนั้นคุณจะมายืนอยู่ตรงจุดนี่ได้ยังไงกัน”
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณสำหรับคำชม ลิเลียจะไม่ทำให้คุณผิดหวังเลยค่ะสเตฟาน ถ้าคุณอยากค้นหาความลับของลิเลีย ลิเลียเต็มใจให้ค้น ทุกซอกทุกมุม”
“เชิญค่ะคุณหนู เดี๋ยวอาหารมื้อค่ำจะเย็นชืดเสียหมด หนูริกาต้องทานยาตามเวลาที่คุณหมอสั่ง ถ้าคุณหนูไม่รีบขอปิป้าพาหนูริกาไปทานมื้อเย็นก่อนนะคะ” ปิป้าสอดแทรกการปอยอของสองหนุ่มสาว สายตาเย็นชามองสเตฟานด้วยความไม่พอใจ ที่มัวแต่โอ้โลมนางแบบสาวไม่สนใจเวลา
“ผมลืมเวลาไปเลยครับลิเลีย ยามเมื่อคุณอยู่ใกล้ๆ”
“แหวะ” กุมาริกาเบ้ปากก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เธอไม่พอใจจนหลุดแสดงอาการออกมาจนได้ แต่เมื่อปิป้าสาวใหญ่แหวก
