ความกดดันของอาร์มานโด I’m to scared for Christian

1159 Words

ความทรงจำเมื่อคืน คืออะไร? ‘ทำความสะอาดระเบียงนี้!’ โลเรน่า แอนเดอร์สัน ตะคอกใส่คาร่า พลางชี้ไปยังพื้นที่สกปรก เลอะเทอะของบ้าน ซึ่งลูกสาวและเพื่อนๆ ของเธอเป็นคนทำมันไว้จากการจัดงานปาร์ตี้เมื่อคืน ‘โอเค’ คาร่าก้มลงหยิบไม้กวาดและอุปกรณ์ทำความสะอาด เพื่อนำมาทำความสะอาดทั้งหมดในบ้านและตรงระเบียบ ขวดเบียร์ ก้นบุหรี่ กระดาษห่อยา ถุงยางอนามัยใช้แล้ว ฉี่... ทุกอย่าง คาร่าต้องทำความสะอาดมันทั้งหมด โดยไม่มีการบ่นใดๆ เนื่องจากเป็นเหตุการณ์ปกติในบ้าน ซึ่งเรเชล แอนเดอร์สันเป็นเจ้าหญิงแห่งตระกูลแอนเดอร์สัน แต่คาร่าไม่มีอะไรเลย นอกจากทำงานบ้านในตำแหน่งแม่บ้าน แม้ว่าทั้งคาร่าและเรเชลจะมีแด๊ดคนเดียวกัน แต่คาร่านั้นเป็นลูกนอกสมรส ลูกสาวที่เกิดจากความไม่ซื่อสัตย์ของแด๊ด โลเรน่าและเรเชลจึงปฏิบัติต่อเธออย่างเลวร้ายที่สุด มากกว่าสาวใช้ แด๊ดของเธอก็ไม่กล้ายุ่งเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด เขาไม่เคยปกป้องเธอจากความโหดร้ายเหล่านี้สักครั้ง คาร่าเห็นความจริงถึงสิ่งที่เป็นอยู่ เธอไม่มีสิทธิ์มีเสียงในบ้านหลังนี้ เธอรู้ว่าพวกเขาจะไม่มีวันปล่อยเธอให้ออกไปมีชีวิตอยู่อย่างปกติ เธอคงจะต้องติดอยู่ที่นี่ตลอดชีวิต เรเชลนิสัยเสีย เอาแต่ใจ ชอบโวยวาย เธอจะได้ทุกอย่างที่เธอต้องการโดยไม่รีรอ แต่คาร่าน่าเกลียดและไร้ประโยชน์ พวกเขาจำเธอได้เฉพาะเมื่อพวกเขาต้องการบางอย่างจากเธอ เช่นตอนนี้ พวกเขาต้องการให้เธอทำความสะอาด หลังจากทำความสะอาดเสร็จแล้ว เธอก็เก็บอุปกรณ์ไปไว้ในห้องเก็บของแล้วเดินกลับไปทางประตูหลังครัว พวกเขาไม่ชอบเห็นหน้าเธอใกล้โต๊ะอาหารหรือที่ไหนๆ ในบ้าน เพราะพวกเขารังเกียจเธอ พวกเขาแกล้งปิดหูปิดตา ยกเว้นเรื่องทำความสะอาด เรื่องอื่นพวกเขาก็จะมองข้ามเธอ เธอจึงอยู่ในบ้านหลังนี้อย่างไร้ตัวตน ... คาร่าจำเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ได้ และเธอก็ตัวสั่นด้วยความกลัว เธอตรวจดูแว่นตา เครื่องมือจัดฟัน และหลักฐานที่เธอปกปิดไว้ ซึ่งหล่นลงที่พื้น หลังจากที่คริสเตียนจับเธอไว้ได้ก่อนที่เธอจะวิ่งหนีไป เขาก็ขับรถพาเธอกลับมาที่คฤหาสน์ของแอนเดอร์สันอีกครั้ง โดยทิ้งเธอไว้ใกล้ประตูทางเข้า คาร่ายังคงยืนมองรถรุ่นลิมิเต็ดอิดิชันสีดำของเขา ที่ค่อยๆ เคลื่อนห่างไกลออกไปทุกที ก่อนจะแอบเข้าไปในห้องใต้ดินจากทางหน้าต่างเล็กๆ ซึ่งสถานที่นี้ก็คือห้องนอนของเธอนั่นเอง คำพูดของเขายังติดอยู่ในใจเธอ ชวนให้หวั่นไหวทุกครั้งที่นึกถึง ‘แล้วเจอกันกระต่ายตัวน้อยของฉัน’ เขากระซิบเมื่อทิ้งเธอไว้ใกล้ประตูหน้าคฤหาสน์ครั้งสุดท้าย ก่อนจะขับรถจากไป ... ตกกลางคืน คาร่าไม่ได้ไร้เดียงสา เธอรู้ว่าผู้ชายทุกคนต้องการอะไร เมื่อเขาได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอแล้ว เขาก็อาจต้องการร่างกายของเธอสักครั้งหนึ่ง ‘คาร่า เธอจำเขาได้ไหม? เขาไม่ต้องการสาวพรหมจรรย์ที่ไม่มีประสบการณ์อยู่บนเตียงของเขาหรอก ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนก้อนหิน ทำอะไรก็ไม่เป็นแบบนั้น... เขาอาจจะชอบผู้หญิงที่เป็นงาน และคงแค่ต้องการบางอย่างจากแด๊ดของเธอก็เท่านั้น’ คาร่าหาเหตุผลให้ตัวเอง แต่เธอกลัวผู้ชายคนนั้น เพราะเขาฉลาดมากแค่ชำเลืองมองเธอเพียงครั้งเดียว เขาก็รู้ความจริงทั้งหมด ไม่มีใครสามารถทำสิ่งนั้นได้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่เธอปกปิดซุกซ่อนไว้ แต่เขาฉลาดกว่าและเป็นคนที่อันตรายที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมาจนถึงปัจจุบัน เธอเคยคิดว่าแด๊ดของเธอน่ากลัวแล้ว แต่ผู้ชายคนนี้ทำให้แด๊ดของเธอดูเหมือนเด็กที่เล่นปืนพลาสติกไปเลย “คาร่า มาทานข้าวก่อน” ป้าแนนซี่เป็นแม่ครัวในวิลล่าแห่งนี้ เป็นผู้หญิงใจดีวัย 50 ปีที่คอยเก็บอาหารไว้ให้เธอ “ขอบคุณป้าแนนซี่มากนะคะ” คาร่าขอบคุณผู้หญิงใจดีด้วยรอยยิ้ม “คุณหนูต้องทานเยอะๆ ตอนนี้โตเป็นสาวสวยแล้วนะคะ” แนนซี่กล่าว คาร่าจึงยิ้มตอบอย่างเขินอาย แนนซี่เป็นผู้หญิงอวบที่จิตใจดี ซึ่งคอยช่วยเหลือดูแลคาร่ามาโดยตลอด สามีของเธอยังเป็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งทำงานให้แด๊ด โดยเขามีสายตาที่น่ากลัวและเย็นชา ครั้งเดียวที่เธอเห็นเขาพูดเบาๆ คือตอนที่เขาเอ่ยพูดกับแนนซี่ พวกเขาไม่มีลูกเป็นของตัวเอง ดังนั้นป้าแนนซี่จึงมักจะปฏิบัติต่อคาร่าเหมือนลูกสาวเสมอมา คาร่าทานอาหารเช้าที่เรียบง่ายเสร็จ ก็ลุกขึ้นไปล้างจาน และเก็บไว้ในที่พักอย่างเรียบร้อย “หนูคงต้องไปแล้ว เพราะหนูมีงานที่ต้องไปทำความสะอาดในสวนต่อ... ขอบคุณมากๆ นะคะ อาหารอร่อยมากๆ เลยค่ะ” คาร่ากล่าวขอบคุณ แต่ก่อนที่เธอจะเดินจากไป ป้าแนนซี่ก็เอ่ยเรียกเสียก่อน “คาร่า” ป้าแนนซี่หยิบของอะไรบางอย่างออกมาจากใต้โต๊ะ แล้วมอบมันให้คาร่า คาร่าจึงมองกล่องที่ห่อของขวัญด้วยความสงสัย “สุขสันต์วันเกิด ครบรอบ 19 ปีนะจ๊ะ คุณหนูคาร่า” ป้าแนนซี่มอบสิ่งของดังกล่าวให้ ทำเอาคาร่าน้ำตาคลอเบ้าด้วยความดีใจ ที่ยังมีคนให้ความรักและความสำคัญกับเธอ ป้าแนนซี่เป็นคนเดียวที่จำวันเกิดเธอได้ ก่อนคาร่าจะเปิดของขวัญอย่างใจจดใจจ่อ และพบหนังสือเรียนสำหรับปีแรกของการเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย “ตอนนี้คุณหนูจบมัธยมปลายแล้ว แม้ว่าคุณหนูจะได้เรียนหนังสือที่บ้านเสมอ แต่ป้าไม่คิดว่าเขาจะปล่อยให้คุณหนูได้ศึกษาเพิ่มเติม... นี่จึงเป็นหนังสือเรียนปีแรก สำหรับการเรียนมหาวิทยาลัยของคุณหนู... คุณหนูสามารถเรียนโดยใช้หนังสือเหล่านี้ได้ ป้าจะคุยกับอาจารย์ให้ คุณหนูจะได้เรียนออนไลน์จากบ้าน” ป้าแนนซี่พูดด้วยความรัก ป้าแนนซี่เป็นคนเดียวที่เข้าใจคาร่า และเป็นคนเดียวที่เป็นห่วงคาร่าอย่างแท้จริง ดังนั้นป้าแนนซี่จึงรู้ว่า คาร่าอยากเป็นดีไซเนอร์ในอนาคต แต่ทั้งสองรู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ คาร่าจึงทำได้เพียงกล่าวขอบคุณ แล้วเดินออกไปทำงานที่สวน ตามหน้าที่ของตัวเอง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more