2
1497 Words
“ก็บอกให้หาผัว”
“ฉันยังไม่อยากแต่งงาน”
“แกจะเก็บเงินไปไหนของแก วันๆ แทบไม่ใช้จ่ายอะไร แกไม่ต้องเปลืองค่าน้ำมันรถ ไม่มีค่าเครื่องสำอาง ค่าเสื้อผ้า เครื่องแต่งตัว ทำกับข้าวกินเองที่ห้อง เงินแกจะโดนปลวกกินแล้วนะ”
“ปลวกบ้าบออะไรของแก มันอยู่ในธนาคาร”
“เปรียบเปรยให้ฟังย่ะ” เฌอร์รินประชด
“นะๆๆๆ แกไปเที่ยวกันนะ”
“ก็ได้ จะหาเวลาไปก็แล้วกัน แต่ช่วงนี้ลาไม่ได้”
“แกลาได้ตอนไหนอะเฌอร์”
“พ่อตาย แม่ตาย ญาติสนิทเสียและแต่งงาน”
“โหดอะ”
“ฉันไม่ได้ทำงานอิสระเหมือนแกนะนังเพลง” เฌอร์รินขึ้นเสียงแปดหลอด
“แกก็ลาออกมาสิ จะได้ไปไหนมาไหนอิสระ ทำงานประจำน่าเบื่อจะตายแก ไหนจะเจ้านาย เพื่อนร่วมงาน ภาษีสังคม ค่าใช้จ่ายจิปาถะ ปวดหัวกับลูกค้า กับงาน โอ๊ย! ต้องตื่นเช้าตาลีตาเหลือกไปทำงาน กลับบ้านมาก็เหนื่อย ดึกดื่นกว่าจะได้นอน เป็นแบบนี้ทุกวันเห็นแล้วเหนื่อยอะแก”
“ลาออกมานี่นะ คิดได้นะย่ะหล่อน จะให้ฉันลาออกมากินแกลบรึไง ถึงเหนื่อยก็ยังมีเงินเดือน ยังไงคนทุกคนก็ต้องทำงาน ก็ต้องเหนื่อยกันทั้งนั้น ขนาดเสี่ยเลี้ยงยังเหนื่อยเลย”
“เหนื่อยไงอะแก”
“โอ๊ย! เดี๋ยวเหอะแก ก็อยู่บนเตียงเหมือนนางเอกแกไง ไม่เหนื่อยรึไง”
“น่าจะฟินมากกว่านะ คิกๆ”
“ทะลึ่งนะแก ไหนหาว่าฉันลามก แกนี่ลามกตัวแม่เลยยายเพลง ถ้าไม่ลามกเขียนนิยายแบบนี้ไม่ได้นะแก”
“เปล่าเสียหน่อยนะแก” เพลงพิณทำปากยื่นใส่เพื่อน ไม่ยอมรับความจริง
“เคยยอมรับอะไรบ้างไหมแก”
“แกเก่งกราฟฟิก แกก็รับจ๊อบได้” เพลงพิณวกกลับมาเรื่องเดิมอีกครั้ง
“เศรษฐกิจแบบนี้นี่นะ ฉันขอกอดงานประจำก่อนแล้วกัน ใครจะเหมือนแก เขียนนิยายแล้วรุ่ง”
“แต่ฉันก็ดูเหมือนจะรุ่งหริ่งว่ะแก”
“แกคิดมาก แกนั่งคิดๆ ขีดๆ เขียนๆ ไปเดี๋ยวก็ได้เอง ก็เห็นแกบ่นมาห้าปีแหละ ตอนนี้แกก็มีหนังสือเป็นสี่ห้าสิบเล่มเข้าไปแล้ว ก็ไม่เห็นจะหยุดเขียนสักกะหน่อย เดี๋ยวแกก็คิดออกเอง เชื่อฉันเถอะ”
“แต่คราวนี้ตันจริงนะแก”
“แกก็ไปขัดห้องน้ำสิ เห็นบอกตันมาหลายเรื่องแล้ว แกก็ยังเขียนจบ ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่นไง”
“ขัดแล้ว” เพลงพิณทำหน้าเมื่อย
“แกยังคิดไม่ออกหรือไง ไหนบอกขัดห้องน้ำแล้วแกจะคิดออก คิดได้ตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่อง”
“ขัดจนน้ำยาขัดห้องน้ำกัดมือจนเปื่อยแหละ ยังคิดไม่ออก”
“คราวนี้แกเป็นหนัก หรือแกจะตายด้าน หมดสมรรถภาพทางเพศ”
“คงจริงว่ะ”
“แกดูหนังสิเผื่อจะมีอารมณ์”
“ไม่มี”
“งั้นการ์ตูน”
“เบื่อ”
“เฮ้ย! จริงอะ” เฌอร์รินยื่นหน้าเข้าไปหาเพื่อนรัก เพลงพิณถอนใจเฮือก เคาะนิ้วกับโต๊ะคอมอย่างเซ็งๆ
“คราวนี้แกท่าจะเป็นหนักจริงอะ บอกแล้วให้หาผัวก็ไม่เชื่อ”
“เอาอีกแล้ว ไม่อยากมีผัว แกนี่ยังไง”
“อกหักดีกว่ารักไม่เป็นนะแก ไม่แน่นะ แกมีผัวนิยายอีโรติกของแกอาจจะฟินก็ได้ ที่แกจิ้นไม่ออกเพราะแกไม่เคยเจอของจริง แกจะรักษาพรหมจรรย์ไปพบยมบาลหรือไง”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้น แต่มันยังไม่อยากมีครอบครัว ไม่อยากแต่งงาน แกเข้าใจอารมณ์ป่ะเพื่อน”
“ไม่เข้าใจว่ะ”
“แกคงอยากไล่ฉันไปไกลๆ ให้ไปมีผัว” เพลงพิณพูดเสียงตัดพ้อ
“เฮ้ยๆๆ แกอย่ามาดราม่าน้ำตาแตก ฉันไม่ได้ไล่ แต่แกก็น่าจะหาใครดูแล ดูอย่างฉันสิ ไปกันไม่รอดก็เลิกกัน จะไปยากอะไร”
“แกก็พูดได้สิ แกไม่เป็นฉันนี่นา”
“แกคงจะเทิดทูนพรหมจรรย์เหมือนกับนางเอกนิยายแกมั้ง และพระเอกนิยายแกก็โรคจิตเนอะ” เฌอร์รินเบ้ปากใส่เพื่อน
“โรคจิตยังไง” เพลงพิณหน้าตาเหลอหลา เท่าที่จำความได้ เธอไม่เคยเขียนพระเอกโรคจิต ซาดิสก์ จิตไม่ปกติเลยสักครั้งเดียว
“ก็ต้องได้นางเอกบริสุทธิ์เป็นเมียอะ คนอื่นแค่ทางผ่าน แกเขียนแบบนี้ทุกเรื่อง แล้วพระเอกของแกเป็นอะไรนักหนา กับคนอื่นใส่ถุงยางอนามัย เซฟตัวเองดีสุดๆ แต่กับนางเอกดันปล่อยตัวไม่ยอมใส่เครื่องป้องกัน”
“เฮ้ย! จริงอะ”
“จริง” เฌอร์รินทำเสียงสูง
“แกก็ไม่ต้องทำหน้าจริงจังแบบนั้นก็ได้” เพลงพิณทำคอหด
“แล้วนิยายของแก จะต้องมีคำว่า ซาตาน อสูร พิศวาส ทาสรัก บ้าบอทุกเรื่อง”
“ไม่จริงมั้ง”
“แกลองมองไปที่ชั้นหนังสือของแกสิ” เฌอร์รินมองไปที่ชั้นหนังสือ แล้วแทบผงะหลายหลัง
“แกเห็นอะไรไหม”
“ก็ไม่ทั้งหมดนะแก”
“หรา... นี่ยังไม่พอนะ”
“อะไรอีกล่ะแก” เพลงพิณทำหน้ายู่ ไม่น่าปลุกมันขึ้นมาบ่นเลย หูชาแน่ๆ งานนี้
“ถ้าแกไม่ใช้หนี้ก็จะแก้แค้น ไม่ก็โดนจับแต่งงานกัน ไม่ก็นางเอกจนพระเอกโคตรรวย รวยมากแก ตายไปสิบชาติยังใช้ไม่หมด”
“ถ้าพระเอกรวยมันจิ้นแล้วฟินไงแก”
“เหรอ... นางเอกของแกซินเดอริลล่าว่างั้นเหอะ”
“แหม... ก็คนชอบนี่แก”
“ไม่ก็กินเด็ก ฉันเห็นแกมีคุณอามีคุณน้าคุณลุง หลายเรื่อง”
“ก็จะให้ฉันเขียนเรื่องอะไรล่ะแก มันก็วนๆ กันอยู่แบบนี้ คนอ่านก็อ่านได้ เพราะเขาชอบ”
“แต่ฉันก็ชมแกอย่างนึงนะ”
“อะไรเหรอ”
“เสียงแกระริกระรี่เชียวนะ”
“ก็นานๆ แกจะชมฉันสักทีนี่นา” เพลงพิณยิ้มแป้นให้เพื่อน
“นิยายนักเขียนบางคนฉันอ่านๆ ดูที่แก้ไปช่วยเขาอุดหนุนน่ะ พระเอกจะต้องหล่อ โคตรรวย กินหญ้าทุกวัน ต่อให้บรรยายว่าพระเอกเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ประสบความสำเร็จยังไง ฉลาดยังไง แต่ในเรื่องไม่เห็นทำงานทำการอะไร ต้องหูเบา โคตรโง่ นางร้ายนี่โคตรฉลาด ฉลาดที่สุดในเรื่อง นางเอกโง่ น่าสงสาร ยอมคนไม่เคยทันอะไรใครเลย”
“ฉันไม่ชอบผู้ชายโง่ กินหญ้า หูเบา และเจ้าชู้”
“ดีมาก เพราะฉันเข้าใจว่าแกไม่อยากได้ชอบผู้ชายโง่ๆ มาเป็นสามี”
“เหมือนแกชมฉันเลยนะ”
“ใช่ยายเพลง ฉันชมแก และฉันก็ดีใจนะที่นางเอกแกสวย ทำเป็นทุกอย่างโดยเฉพาะงานก้นครัว และนางเอกแกต้องจน”
“เดี๋ยวก่อนๆ นางเอกฉันก็ไม่ได้จนทุกคนนะ” เพลงพิณรีบค้าน
“ก็จริงของแก ต่อให้นางเอกแกรวยแล้วกัน เรียนจบเมืองนอกเมืองนา พ่อก็อาจเล่นการพนัน ถูกโกง บริษัทล่ม และพระเอกคือเจ้าหนี้รายใหญ่ ที่นางเอกของแกจะต้องไปใช้หนี้”
“เดี๋ยวก่อนอันนี้ของนักเขียนคนอื่นหรือของฉันกันแน่”
“เหมือนจะมีของแกด้วยนะ”
“จริงเหรอเฌอร์”
“อือ... จริง และนางเอกของแกก็ต้องเอาตัวเข้าแลก เรียนจบที่ไหนไม่สำคัญเลยจริงๆ จบสูงถึงปริญญาโทก็ต้องนอนกับพระเอกใช้หนี้ ไม่รู้จะเรียนไปทำไม”
“นี่แกด่าฉันหรือด่านักเขียนคนอื่น”
“ไม่ได้ด่าแค่วิจารณ์เฉยๆ”
“อ้อ... เหรอ” เพลงพิณลากเสียงยาว
“ไหนแกบอกไม่ชอบนิยายไงเฌอร์”
“เปล๊า ฉันก็ไม่ได้ชอบหรอก แต่หนังสือพวกนี้แกเยอะฉันเลยอ่าน ไอ้ที่พระเอกลืมใส่ถุงยางกับนางเอกคนเดียว ท้องแล้วหนีไป นางร้ายสวย เปรี้ยว หุ่นนางแบบ ฉลาดทุกเรื่องก็อีก”
“พอเถอะ”
“และนางเอกเป็นอะไรไม่รู้ ต้องจิ้นมาให้พระเอกฟัน แต่กับคนอื่นดันไม่ยอม สู้ขาดใจ แต่กับพระเอกอ่อนระทวยสู้ไม่ไหว”
“หรือฉันจะลองเขียนนางเอกไม่จิ้นว่ะแก” เพลงพิณถามเพื่อน
“แกเคยถามฉันแล้ว”
“ถามแล้ว?” เพลงพิณชี้นิ้วมาหาตัวเองทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“เออ... แกไปโพสต์ถามในเฟซบุ๊คของแก แกบอกว่าแฟนนิยายแกรับไม่ได้ แกกับแฟนนิยายของแกเป็นเจ้าของลัทธิรักษาพรหมจรรย์”
“จริงอะ”
“แกอย่ามาทำหน้างง เดี๋ยวตบสมองกลับ”
“ก็จำไม่ได้นี่นา แกก็ชอบซาดิสก์กับฉันเรื่อยเลย”
“แกทำงานเยอะเกินไงเลยจำไม่ได้”
“ฉันควรพักใช่ไหม”
“ก็บอกแล้ว แกทำงานจนปลวกจะกินเงินแกแหละ พักบ้างไรบ้างแก ปัจจุบันแกเป็นโรคอะไรบ้าง ไหนสาธยายมาใหม่สิ”
“ปวดหลัง”
“มีอีก”
“ปวดคอ”
“แล้ว” เฌอร์รินทำหน้าเมื่อย
“ปวดแขน มือชา ด้านที่คลิกเม้าท์น่ะหนักสุด ตาพร่า ตัดแว่นเพราะสายตาสั้นและเอียง หมดเงินไปกับค่านวดเยอะมาก น้ำหนักขึ้น ขาแตกลาย อ้วนเป็นหมู”
- Writer
