ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกไล้ไปยังใบหน้าหล่อเหลาช้าๆ ก่อนจะเช็ดไล่ลงมาจนถึงต้นคอแล้วหยุดชะงัก ดวงตาหวานเหม่อมองริมฝีปากหยักสวยได้รูปของธาวินอย่างลืมตัว ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นพลันผุดขึ้นมาในหัวสมองอีกครั้ง รสจูบที่เขาได้ทิ้งไว้ และร่องรอยที่ฝ่ามือเคยสัมผัสมันยังคงติดอยู่ในใจของเธอไม่ลืมเลือน
ธาวินรู้สึกได้ถึงผ้าเย็นๆ บนต้นคอของตน ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นพลางเอื้อมมือไปกุมมือเล็กเบาๆ ร่างบางถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะรีบปล่อยผ้าขนหนูในทันที ทว่ามือของเธอกลับถูกเขากุมไว้ไม่ยอมปล่อย
“อาการดีขึ้นบ้างไหมคะ” วรารีพยายามเลี่ยงสายตาที่มองมา พลางใช้หลังมืออังหน้าฝากอีกฝ่ายแก้เขิน
“แล้วพิมล่ะ...จะกลับตอนไหน?” ชายหนุ่มไม่ตอบคำถาม แต่กลับยิงคำถามกลับ
“ถ้าพี่เจสอาการดีขึ้นแล้ว ก็จะกลับเลยค่ะ” หญิงสาวก้มหน้างุด ก่อนจะชักมือของเธอกลับคืนมา ซึ่งธาวินก็ยอมปล่อยอย่างว่าง่าย
“อืม...พี่ว่ามันยังไม่ดีขึ้นเลย รู้สึกมึนๆ ที่หัวย
