ต้นยามเซิน(15.00น.)
“ลูกเลือก..ทั้งสองคนได้หรือไม่เจ้าคะท่านพ่อ” ตอบไปก็ใจเต้นไป 'นางจะเป็นหญิงมากรักรึไม่นะ' แต่จะทำยังไงได้นางกลัวท่านพ่อเสียหน้า ทั้งสามคนนั่งมองหน้านางต่างคนก็ต่างความคิด ก่อนที่เสียงท่านเสนาบดีจะดังขึ้นทำลายความเงียบ
“ลูกคิดดีแล้วใช่หรือไม่? เหม่ยเอ๋อร์” มองบุตรสาวและย้ำเพื่อความแน่ใจ
“เจ้าค่ะ..ลูกคิดดีแล้ว” หน้าแดงนิดๆลอบมองสององค์ชาย
“พวกเจ้าได้ยินชัดเจนแล้วก็รีบไปจัดการให้เรื่องราวมันถูกต้องเสีย” หันไปบอกสององค์ชายที่นั่งยิ้มหน้าบาน ‘ไม่สนใจยศศักดิ์อะไรละเว้ย’
“ขอรับท่านอาจารย์/ขอรับท่านพ่อตา” สองเสียงประสานกันอย่างพร้อมเพรียง
“ข้ายังมิได้เป็นพ่อตา!..ออกไปกันได้แล้ว” โมโหโวยวายไล่ทุกคนออกนอกห้องยกเว้นเหม่ยเซียนที่เดินไปนั่งคุกเข่ากอดเอวท่านเสนาบดี
“ท่านพ่อลูกขออภัยเจ้าค่ะ..ที่ลูกทำเรื่องเสื่อมเสียให้กับสกุลจู” ทำหน้าจะร้องไห้
“เหม่ยเอ๋อร์..พ่อไม่โทษเจ้าหรอกท
