“นักโทษทุกคนคุกเข่าลง” ท่านผู้ตรวจการที่นั่งบนแท่นประธานตัดสินกล่าวขึ้น
“ไป่เยี่ยกวง ฉวีเยียนเล่อ รับฟังข้อกล่าวหา” ทั้งสองเดินออกมาหน้าสุดคุกเข่าลง
“ขอรับ/ขอรับ” รับคำพร้อมสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก
“เนื่องจากทั้งสองคนสมรู้ร่วมคิดกันวางแผนฉ้อโกงที่ดินทำกินชาวบ้านนอกเมืองหลวงอันได้แก่ ที่ดินของ…..ฯลฯ ” รายชื่อนับร้อยที่กล่าวมาทำให้ทุกคนในห้องถึงกับถอนหายใจ “จากรายงานที่ข้ากล่าว..มีสิ่งใดมิถูกต้องทักท้วงมาได้” ทุกอย่างเงียบสงบ “เช่นนั้น…ฉวีเยียนเล่อเนื่องจากเจ้าทำผิดฐานฉ้อโกงที่ดิน ปลอมแปลงเอกสารสำคัญ ต้องโทษริบทรัพย์สินที่ดิน ที่อยู่อาศัย เบี้ยหวัด ทอง เครื่องประดับทุกสิ่งทุกอย่างเข้าท้องพระคลังหลวง ฮูหยิน บุตร อนุ บ่าว ทุกคนเนรเทศออกไปอยู่นอกเขตชายแดนแคว้นเจ้าอย่าได้กลับมาเหยียบบนผืนแผ่นดินนี้อีก ส่วนตัวเจ้าฉวีเยียนเล่อ จำคุกตลอดชีวิตห้ามพบปะผู้ใดทั้งสิ้น..ทหารนำตัวออกไปให้หมด” ทหารนำตัวคน
