“พวกเจ้า…ใครอยากไปหาซื้อของฝากก็เชิญ..รึใครอยากจะอยู่รับน้ำชาก็ตามมา” หย่งเซิงบอกกับสหาย
“เหตุใดพี่ทั้งสองถึงมาที่นี่ได้เล่าเจ้าคะ??” เหม่ยเซียนถามหลังจากจิบชาไปหนึ่งจิบ
“พี่สองคนและสหายทั้งหมดที่เจ้าเห็นได้ร่ำเรียนจนจบแล้วจึงเดินทางลงเขากลับวังหลวงอย่างไรเล่า” หย่งเจี้ยนตอบ
“รวดเร็วเช่นนั้น” เหม่ยเซียนตกใจ 'มิใช่ว่าเดือนหน้ารึ'
“องค์ชายทั้งสองคงกลัวว่าพระคู่หมั้นจะรอนานจึงรีบร่ำเรียนโดยมิได้หยุดพักแม้แต่วันเดียว” สหายเดินหมากคนสนิทเอ่ยฟ้องเหม่ยเซียนพร้อมหัวเราะ ‘นางงดงามล่มเมืองเช่นนี้เองเล่าสองสหายองค์ชายของเขาถึงกับทนอยู่บนเขานานมิได้’ หึหึ
“มาแล้วเพคะ” อี้หงเอ่ย ทุกสายตาหันมองสตรีสามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังนางแล้วพากันกลั้นหัวเราะ ‘หึหึ..5555’ สภาพแต่ละคน ผมเผ้ารุงรังเสื้อผ้าฉีกเป็นบางส่วน ใบหน้าทั้งสามเต็มไปด้วยรอยฝ่ามือ เบ้าตาของคุณหนูตู้ฟางอินช้ำม่วงไปแล้ว สตรีคู่กรณีตอนนี้เลือ
