‘พราวดาวไงล่ะ นั่นแหละชื่อจริงของพราว’
สิ่งที่น่าตกใจมากที่สุดก็คือ ฉันยังจำเรื่องราวเหล่านั้นได้ราวกับว่ามันเพิ่งผ่านไปเมื่อวาน ทั้งที่หลายปีที่ผ่านมาฉันแทบจะลืมมันไปหมดแล้วแท้ ๆ แต่หลังจากสิบทิศพยายามกลับมามีตัวตนอีกครั้ง ทุกอย่างในความทรงจำที่ควรจะลืมกลับเด่นชัดขึ้นมา
“อย่าคิดไปไกล รอยสักนี่มันไม่ได้เกี่ยวกับเธอ” น้ำเสียงเย็นชาฉุดฉันออกมาจากภวังค์ในอดีต แววตาคมทอประกายเย็นเหยียบ แรงบีบบนต้นขาเพิ่มมากขึ้นตามแรงอารมณ์ของเขา “เธอไม่ได้มีค่ากับฉันขนาดนั้น”
นั่นสิ… มันจะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ ของเล่นอย่างฉันไม่มีทางมีค่าอะไรสำหรับเขาอยู่แล้ว
“ฉันจะทำอาหารแล้ว” ฉันทำท่าจะเบี่ยงตัวลงจากเคาน์เตอร์ แต่สิบทิศไม่ยอมง่าย ๆ เขารั้งเอวฉันให้แนบชิดกับหน้าท้องแข็งแกร่งของเขา ทำให้ส่วนนั้นของฉันสัมผัสกับเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “จะ จะทำอะไร… นี่มันในครัวนะ”
ฉันผลักไหล่หนาออกห่าง เบือนหน้ามองหาเจ้าสกา
