บ้านไร่ในฝัน

ตอนที่ 11: ดอกไม้บานในใจเดือน

หลังจากวันที่ ขุน จากไปอีกครั้งพร้อมกับคำสัญญาที่ยังค้างคา เดือน ใช้เวลาอยู่กับตัวเองเงียบ ๆ เธอปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาจนหมดสิ้น ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เดือนรู้ดีว่าชีวิตต้องดำเนินต่อไป และเธอจะต้องเข้มแข็งให้ได้

เวลาผ่านไป เดือนเริ่มเติบโตเป็นสาวเต็มตัว ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา แต่เป็นความคิดและจิตใจ เธอตัดสินใจที่จะไม่จมอยู่กับความเศร้า แต่จะใช้ชีวิตให้ดีที่สุด เพื่อรอคอยวันที่ไม่รู้ว่าจะมาถึงเมื่อไหร่

ด้วยความช่วยเหลือของ พี่เข้ม และ ข้าวหอม เดือนได้มีโอกาสเข้าไปทำงานใน ไร่ดอกไม้เรือนกระจกของลินดา ซึ่งอยู่ทางเหนือของไร่ลำไย เธอเริ่มต้นจากการเป็นผู้ช่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ เรียนรู้การดูแลดอกไม้ การจัดดอกไม้ และการบริหารจัดการคาเฟ่ดอกไม้ที่สวยงาม

ลินดา มองเห็นความตั้งใจและความมุ่งมั่นในตัวเดือน เธอเอ็นดูเดือนเหมือนน้องสาวคนเล็ก คอยสอนงาน ให้คำแนะนำ และเป็นที่ปรึกษาในทุก ๆ เรื่อง ลินดาไม่ได้สอนแค่เรื่องงาน แต่ยังสอนเรื่องการใช้ชีวิต การจัดการกับอารมณ์ และการมองโลกในแง่บวก

“ดอกไม้ก็เหมือนใจคนนะเดือน” ลินดาเคยพูดขึ้นในวันหนึ่งขณะที่ทั้งคู่กำลังจัดดอกไม้อยู่ในเรือนกระจก “ถ้าเราดูแลมันดี ๆ รดน้ำพรวนดิน ใส่ปุ๋ยให้ถูกวิธี มันก็จะเติบโตและเบ่งบานอย่างสวยงาม”

คำพูดของลินดาทำให้เดือนคิดตาม เธอเริ่มเรียนรู้ที่จะดูแลจิตใจของตัวเองให้มั่นคง ไม่ปล่อยให้ความเศร้าเข้าครอบงำ เดือนทุ่มเทให้กับการทำงานในไร่ดอกไม้ เธอเรียนรู้ทุกอย่างด้วยความตั้งใจ และค่อย ๆ พัฒนาตัวเองจนกลายเป็นกำลังสำคัญของไร่ดอกไม้ของลินดา

การได้อยู่ท่ามกลางดอกไม้นานาพรรณ ความหอมของกลีบดอกไม้ และการได้เห็นความสวยงามของธรรมชาติ ช่วยเยียวยาจิตใจของเดือนให้เข้มแข็งขึ้น เธอเรียนรู้ที่จะอยู่กับปัจจุบัน และมีความสุขกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ รอบตัว

เดือนเติบโตขึ้นอย่างงดงาม ทั้งภายนอกและภายใน เธอเป็นหญิงสาวที่มั่นคง มีความสามารถ และมีจิตใจที่เข้มแข็งขึ้นมาก แต่ในใจลึก ๆ ของเธอก็ยังคงมีมุมเล็ก ๆ ที่เก็บซ่อนความทรงจำเกี่ยวกับ พี่ขุน และคำสัญญาในวัยเด็กเอาไว้เสมอ

ทุกครั้งที่เธอจัดดอกไม้ หรือเดินผ่านแปลงดอกไม้ที่สวยงาม เธอมักจะนึกถึงเขา นึกถึงรอยยิ้มของเขา และหวังว่าสักวันหนึ่ง เขาจะกลับมาเห็นดอกไม้ที่บานสะพรั่งในใจของเธอ

เวลาผ่านไปอีกหลายปี ขุน ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองใหญ่ เขาตั้งใจเรียนอย่างหนักตามที่ พี่เข้ม คาดหวัง และแม้จะห่างไกลจากไร่ลำไย แต่ภาพของ เดือน และคำสัญญาในวัยเด็กก็ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของเขาเสมอ

แล้ววันหนึ่ง ข่าวดีก็มาถึง ข้าวหอมคลอดลูกสาว เป็นเด็กหญิงตัวน้อยน่ารัก ขุนไม่รอช้า เขารีบเก็บกระเป๋าเดินทางกลับบ้านเกิดทันทีที่สอบเสร็จ

เมื่อมาถึงไร่ลำไย ขุนตรงเข้าไปที่บ้านของพี่เข้มทันที ภาพของ พี่เข้ม ที่อุ้มลูกสาวตัวน้อยด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ทำให้ขุนรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาด ข้าวหอมเองก็ดูมีความสุขมาก การได้เห็นครอบครัวของพี่ชายสมบูรณ์แบบ ทำให้ความรู้สึกผิดในใจของขุนคลี่คลายลงไปได้บ้าง

“หลานพี่เหรอครับ” ขุนเอ่ยถามเสียงแผ่ว พลางยื่นมือไปสัมผัสแก้มยุ้ย ๆ ของหลานสาวตัวน้อย

พี่เข้มพยักหน้า รอยยิ้มบนใบหน้าบ่งบอกถึงความสุขอย่างแท้จริง “ชื่อ ‘ต้นฝัน’ น่ะ”

ขุนใช้เวลาอยู่กับพี่เข้ม ข้าวหอม และหลานสาวตัวน้อยอยู่หลายวัน เขารู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมานาน การได้กลับมาสัมผัสบรรยากาศของบ้านเกิด ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้กลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง

วันหนึ่ง หลังจากที่ไปเยี่ยมหลานสาวที่บ้านพี่เข้ม ขุนตัดสินใจแวะไปที่ คาเฟ่ดอกไม้ของลินดา ซึ่งตอนนี้เป็นที่ที่ เดือน ทำงานอยู่ เขาอยากจะเห็นเธออีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี

ขุนเดินเข้าไปในคาเฟ่ กลิ่นหอมของดอกไม้และกาแฟคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ภายในคาเฟ่ตกแต่งอย่างสวยงาม มีลูกค้าหนาตา ขุนกวาดสายตามองหาเดือน และแล้วเขาก็เห็นเธอ

เดือน กำลังยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์กาแฟ เธอสวมชุดผ้าฝ้ายสีอ่อน ผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นอย่างเรียบง่าย เผยให้เห็นลำคอระหง ใบหน้าของเธอไม่ได้สดใสเหมือนเมื่อก่อน แต่กลับดู นิ่งขึ้น สุขุมขึ้น และมี รอยยิ้มที่สง่างาม ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวของเธอดูคล่องแคล่วและมั่นใจ

ขุนยืนมองเธออยู่เงียบ ๆ เขาสังเกตเห็นว่าเดือนเติบโตเป็นหญิงสาวที่สวยสะพรั่งอย่างเต็มตัว ความงดงามของเธอไม่ได้มาจากรูปลักษณ์ภายนอกเพียงอย่างเดียว แต่มาจากความมั่นคงทางจิตใจที่ฉายออกมาจากแววตาและรอยยิ้ม

ในขณะนั้นเอง มี ลูกค้าหนุ่ม ๆ สองสามคนเดินเข้ามาที่เคาน์เตอร์กาแฟ พวกเขาดูท่าทางกระตือรือร้นเป็นพิเศษ

“น้องเดือนครับ วันนี้กาแฟหอมเป็นพิเศษเลยนะครับ…หรือว่าเป็นเพราะคนชงกันนะ” ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยแซวพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

เดือนยิ้มบาง ๆ ตอบ “ขอบคุณค่ะ” เธอไม่ได้แสดงท่าทีเขินอายเหมือนเมื่อก่อน แต่กลับตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นธรรมชาติและสง่างาม

“พรุ่งนี้ว่างไหมครับน้องเดือน อยากชวนไปดูหนัง” อีกคนหนึ่งลองหยอดขนมจีบ

เดือนยิ้มตอบอย่างสุภาพ “ขอโทษด้วยนะคะ พรุ่งนี้เดือนมีงานค่ะ”

ขุนที่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ รู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจ ความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน มันคือความรู้สึกที่คล้ายกับ…ความหวงแหน

เขาเดินเข้าไปใกล้เคาน์เตอร์กาแฟมากขึ้น เดือนเงยหน้าขึ้นมาพอดี ดวงตาของทั้งคู่สบกัน

เดือนชะงักไปเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอจางหายไปเล็กน้อยเมื่อเห็นขุนยืนอยู่ตรงหน้า

“พี่…พี่ขุน” เดือนเอ่ยเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว