ช่วงเย็นแดดอ่อนคล้อย ฟ้าเริ่มแต่งสีทองแดงเรื่อ เสียงนกกลางไร่ลำไยร้องรับความเงียบสงบที่ไหลเอื่อยกลับเข้ามาอีกครั้ง แขกสองคนจากเมืองยืนอยู่ริมลานหน้าคาเฟ่ พร้อมกระเป๋าเล็ก ๆ ที่สะพายข้างไว้แล้ว
หญิงสาวหันไปมองเรือนกระจกอีกครั้ง ดอกไม้ยังไหวในลมเบา ๆ
“ที่นี่...ไม่เหมือนที่ไหนเลยจริง ๆ”
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายภาพสุดท้ายของวัน แสงเย็นทอดผ่านหลังคาไม้ของโฮมสเตย์หลังแรกที่ยังไม่สมบูรณ์ดี แต่เต็มไปด้วยลมหายใจของคนที่ลงแรงใส่มันทุกวัน
“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณมากจริง ๆ” เขาหันไปจับมือขุนแน่น ก่อนหันไปยกมือไหว้พี่เข้ม ข้าวหอม และเดือน
“ไว้เราจะกลับมาแน่นอนค่ะ” หญิงสาวพูดอย่างมั่นใจ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มจริงใจที่ไม่มีบทสคริปต์ใดบังคับ
รถกระบะเคลื่อนตัวออกช้า ๆ ผ่านทางลูกรังที่ทอดยาวจนหายไปหลังแนวลำไย
ขุนยืนมองอยู่เงียบ ๆ เขาไม่ได้คิดอะไรมากนัก แค่รู้สึกอุ่น ๆ ในอก
“บางที...ที่เราตั้งใ
