ขุนรับขันน้ำจากพอลแล้วดื่มช้า ๆ ลมหายใจแผ่วเบาเหมือนกลั่นบางอย่างไว้ในอก ก่อนจะวางขันลงบนเสื่อเสียงแผ่ว
“บางที...” เขาเอ่ยเสียงเบา “…ผมก็กลัวว่าความตั้งใจของตัวเองมันจะเบาหวิวเหมือนละอองดินในลม”
เสียงจิ้งหรีดยังคงร้องคลออยู่เงียบ ๆ พอลกับลินดาไม่ได้พูดแทรกในทันที ต่างปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่ของมัน
ขุนก้มหน้าลงเล็กน้อย “รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร แต่พอมันเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา... กลับกลัวว่าจะสร้างได้ไม่ถึงใจตัวเอง กลัวว่าคนมาแล้วจะไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจาก... บ้านไม้กับกลิ่นดินชื้น ๆ”
“กลิ่นดินนั่นแหละ...ที่เขาไม่ได้เจอในเมือง” พอลพูดเสียงนุ่ม ไม่ใช่ปลอบ แต่พูดเหมือนคนเคยผ่านความกลัวมาแล้วเช่นกัน
ลินดาเสริมเบา ๆ ขณะมองแสงตะเกียงไหวระริก “พอลเคยกลัวตอนเริ่มปลูกกล้วยไม้ในเรือนกระจกนะ... ทุกเช้าตื่นมาเขาก็ถามตัวเองว่า ‘แล้วคนจะมาซื้อทำไมในเมื่อมีแค่ดอกไม้กับหยดน้ำเกาะใบ’”
พอลหัวเราะในลำค
