ฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากทองอ่อนเป็นน้ำเงินเข้ม ไฟหลอดเล็ก ๆ หน้าเคาน์เตอร์คาเฟ่ค่อย ๆ สว่างขึ้นตามเวลาที่ลินดาตั้งไว้ในระบบ หลอดไฟทรงวินเทจพาดเรียงกันเป็นเส้นเหนือโต๊ะไม้ยาว สะท้อนเงาจากแก้วน้ำสมุนไพรที่ยังคงตั้งอยู่บ้าง
เสียงกริ่งหน้าร้านดังแผ่วพร้อมกับประตูไม้ถูกผลักออกอย่างแผ่วเบา
ขุนยืนอยู่ตรงนั้นเหงื่อซึมที่ต้นคอ เสื้อเชิ้ตสีซีดกับกางเกงผ้ายีนส์เริ่มเปื้อนเศษไม้จากวันทำงาน แต่แววตาเขากลับสดใสกว่าทุกแสงในร้าน
“เลิกงานหรือยังครับคุณแม่ค้าประจำไร่”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น พร้อมรอยยิ้มเอียง ๆ ที่ทำให้เดือนวางผ้าบนเคาน์เตอร์โดยไม่รู้ตัว
“ยังไม่ปิดร้านเลยพี่ มาไวจัง”
“ไม่มาไม่ได้ครับ วันนี้ทั้งวัน...ร้านนี้ไม่มีเสียงหัวเราะของเดือนเลย บ้านเงียบจนได้ยินใจพี่เต้น”
ลินดาเหลือบมองจากอีกฝั่ง ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินหนีไปจัดของหน้าร้าน
“พี่อยู่เวรคนสุดท้ายเลยนะคะ” เดือนแกล้งพูด “ลินดาเขาไล่ให้กลับแน
