แสงแดดอ่อนยามเช้าเริ่มแตะผิวใบลำไย ขุนลุกขึ้นจากเตียงอย่างแผ่วเบา ไม่อยากปลุกเดือนที่ยังหลับอยู่ในอ้อมแขน ใบหน้าเธอดูสงบ รอยยิ้มบางจางบนริมฝีปากยังติดอยู่เหมือนความฝันเมื่อคืนยังไม่จาง
ขุนจัดแจงสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีซีด ปิดป้องแดด แล้วเดินออกมาด้านนอกพร้อมกระดานวาดแผนที่ แผ่นไม้เมตร และเชือกป่านในมือ
เขายืนพิจารณาผืนดินตรงหน้า ที่ซึ่งกำลังจะกลายเป็นโฮมสเตย์หลังแรกของไร่ในฝันบ้านไม้เรียบง่ายสำหรับคนเมืองที่อยากสัมผัสธรรมชาติอย่างแท้จริง
“เริ่มวัดพื้นที่แต่เช้าเลยเหรอ ขุน”
เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง พอหันกลับไปก็เห็นพอลเดินเข้ามาพร้อมหมวกสานกับกระติกน้ำในมือ
“อ้าว พี่พอล” ขุนยิ้มออกมาอย่างดีใจ “เดินมาจากไร่โน้นเหรอครับ?”
“อืม ข้ามลำธารมานิดเดียว เห็นไฟในบ้านน้องเปิดแต่เช้า เลยนึกว่าวันนี้คงเริ่มจริงจังแล้ว”
“ครับ วันนี้จะเริ่มลงหมุดเลย วัดไว้จะสร้างหลังแรกให้เสร็จก่อนเข้าหน้าฝน”
