แสงแรกของดวงอาทิตย์ยามเช้าค่อยๆ ลอดผ่านม่านเมฆเข้ามาแตะต้องผืนดินในไร่ลำไย ขุน ลืมตาขึ้นช้าๆ สิ่งแรกที่เขาเห็นคือใบหน้าของ เดือน ที่ซบอยู่บนอกของเขาอย่างสงบ เส้นผมสีเข้มของเธอกระจายอยู่บนหมอนหญ้าที่พวกเขาใช้หนุนนอน ไออุ่นจากกายของเธอยังคงอบอวล สัมผัสที่ทิ้งร่องรอยไว้เมื่อค่ำคืนยังคงชัดเจน
ขุนขยับตัวเบาๆ ไม่ต้องการรบกวนการนอนหลับของเธอ เขาลอบมองใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มจางๆ แม้ในยามหลับใหล หยาดน้ำตาแห่งความสุขที่แห้งกรังอยู่ข้างขมับของเดือนทำให้หัวใจของขุนพองโต ความรู้สึกผิดที่เคยแบกไว้ตลอดหลายปีมลายหายสิ้นไป เหลือเพียงความรักและความหวงแหนที่ถาโถมเข้ามาแทนที่
เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นปัดปอยผมที่ปรกหน้าของเดือนออกอย่างแผ่วเบา สัมผัสผิวแก้มเนียนนุ่ม เดือนครางเบาๆ พลางขยับตัวซุกเข้าหาไออุ่นจากกายเขามากขึ้น
“อือ…พี่ขุน” เสียงเธอพึมพำแผ่วเบา ดวงตาค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสุขและ
