ไอแดดเช้าแรกของวันสาดลอดผ่านซี่ไม้ไผ่ข้างบ้าน ลมหอมจากใบลำไยและกลิ่นข้าวหอมมะลิที่เพิ่งสุกใหม่ลอยคลอไปในอากาศ
เดือนยืนอยู่ในครัวเปิดหลังบ้าน ผ้ากันเปื้อนลายดอกยังคงผูกอยู่รอบเอว เสียงกระทะกำลังจี่ไข่เจียวอย่างพอดี ข้าง ๆ มีหมูสามชั้นต้มซีอิ๊วที่หอมจนแมวเดินอ้อมมาสองรอบ
เธอไม่ได้ทำอาหารแค่เพื่อความอร่อย...แต่ทำเพื่อให้คนที่เธอห่วงกลับมามีแววตาที่กล้าเงยหน้าสู้แดดอีกครั้ง
ไม่นาน ขุนเดินออกมาจากห้องอย่างเงียบ ๆ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อน กางเกงผ้าฝ้ายคลุมเข่า ท่าทางเหมือนคนยังไม่ตื่นเต็มตา แต่กลิ่นอาหารทำให้คิ้วขมวดของเขาคลายออกช้า ๆ
“ตื่นแล้วเหรอคะพี่” เดือนหันมาทักเสียงใส ยิ้มละมุนให้เขาเหมือนเมื่อวานไม่มีเรื่องหนักหนาเกิดขึ้น
ขุนพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปล้างมือเงียบ ๆ ก่อนจะนั่งลงตรงม้านั่งไม้ยาวใต้ชายคา เดือนตามไปพร้อมถาดอาหารเล็ก ๆ
“กับข้าวง่าย ๆ นะคะ...แต่ใส่ใจสุด ๆ” เธอพูดพลางจัดจานให้
