แดดบ่ายทอดเงาไม้พาดลงบนลานดินหน้าบ้าน
ขุนกำลังใช้ผ้าขนหนูซับเหงื่อที่คอ ขณะที่พอลนั่งพิงเสาระเบียงไม้ กินน้ำเย็นที่ตักจากกระบอกไผ่ เสียงลมหายใจของทั้งสองคนนิ่งลง หลังลุยทำงานกันครึ่งวันเต็ม
เสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินมาตามทางลูกรัง
เดือนเดินมาพร้อมกล่องข้าว 2 กล่อง กับถุงน้ำสมุนไพรผูกด้วยเชือกกล้วย
เธอสวมผ้ากันเปื้อนลายดอก ผมถักเปียไว้ข้างเดียว แววตายิ้มละมุนจนแม้แต่แดดบ่ายยังอ่อนลง
“เหนื่อยไหมคะ พี่ขุน พี่พอล”
เธอเอ่ยเสียงอ่อน ขณะวางของลงบนเสื่อไม้ใต้ชายคา
“เหนื่อยแต่คุ้มครับ” ขุนตอบ พร้อมรอยยิ้มจริงใจ “วันนี้บ้านพักคืบไปเยอะเลย”
“ใช่” พอลเสริม “อีกนิดเดียวจะเห็นแล้วล่ะว่าแขกคนแรกของโฮมสเตย์หลังนี้คงไม่ใช่คนนอกแน่ ๆ”
เดือนเลิกคิ้วนิด ๆ “หมายถึงหนูเหรอคะ?”
“ก็เอ็งอยู่ที่นี่ตั้งแต่ยังไม่มีประตู ยังไม่มีฝา…” พอลยิ้มแซว “จะไม่นับเป็นเจ้าบ้านด้วยได้ไงล่ะ”
ขุนมองหน้าเดือนแล้วพูดเบา ๆ
“คนท
