เสียงกรวดเบา ๆ ดังใต้ฝ่าเท้าของแขกหนุ่มสาวจากเมืองที่เคยมาดูล่วงหน้าเมื่อสองวันก่อน ทั้งคู่ถือกล้องถ่ายรูปคนละตัว เดินอย่างตื่นเต้นไปตามทางเดินที่โรยหินสีอ่อน ซึ่งทอดยาวจากโฮมสเตย์ไปยังเรือนกระจกดอกไม้
หญิงสาวหยุดถ่ายภาพตรงป้ายไม้เล็ก ๆ ที่เขียนว่า
“ทางเดินชมดอกไม้ เชิญตามใจ”
เธอหันมายิ้มให้ขุนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ
“แบบนี้แหละค่ะ ที่เราอยากให้เพื่อน ๆ มาเจอ... ความสงบที่เดินได้จริง”
ขุนยิ้มรับ เพียงเท่านั้น
จากนั้นเขาพาทั้งคู่เดินชมหลังบ้าน ไปยังมุมเปลญวนและม้านั่งใต้ต้นลำไย ก่อนจะแนะนำว่า
“ถ้าเดินต่อไปอีกนิด จะถึงคาเฟ่ของพี่พอลกับพี่ลินดาครับ ดอกไม้เยอะมาก แล้วกาแฟก็หอมกว่าที่กรุงเทพฯอีก”
ทั้งคู่หัวเราะด้วยความยินดี แล้วกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ ก่อนเดินตามทางดินไปยังคาเฟ่
ในเวลาเกือบบ่ายแก่ ๆ รถกระบะของพี่เข้มก็ค่อย ๆ เลี้ยวเข้ามาจอดใต้ต้นลำไยใกล้ ๆ ลานบ้านหลังโฮมสเตย์
ประตูเปิดออก
ข้
