"งั้นคุณแม่ก็ไปขอให้คุณหญิงจริญช่วยสิค่ะ หนูเชื่อว่าคุณหญิงจริญต้องช่วยคุณแม่ได้แน่ๆ" นีอาที่ตกใจอยู่สักพักก็เกิดนึกถึงคุณแม่ของเจขึ้นมา ยังไงคุณหญิงจริญต้องยอมช่วยเหลือคุณแม่ของเธอแน่ๆเพราะทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย
"จริงสิ แม่ก็ลืมนึกถึงไปเลยลูก งั้นแม่ขอไปโทรหาคุณหญิงจริญก่อนนะลูก" เธอจึงยกมือมาเช็ดน้ำตาตัวเองลวกๆก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาคุณหญิงจริญทันที เธอก็ลืมนึกถึงไปเลยจริงๆว่าเพื่อนคนนี้ของเธอสามารถช่วยเหลือเธอได้แน่นอน
ตืด... ตืด.... เสียงโทรออกหา.. คุณหญิงจริญ
(ฮัลโหล) จริญกดรับสายนีราตามมารยาท ถึงแม้จะไม่อยากรับสายเลยก็ตาม เพราะเธอจะได้เคลียร์ให้มันจบๆไปสักที
(ฮัลโหลจริญ ฉันนีราเองนะ) นีรารีบตอบรับอย่างดีใจเมื่อจริญกดรับสายของเธอ
(แล้วเธอโทรมาทำไม) จริญใช้เสียงที่นิ่งเรียบคุยกับนีราถึงแม้ตัวเธอจะไม่อยากคุยกับเพื่อนคนนี้เลยแม้แต่น้อย
(คือ
