ตอนที่ 18
แมทนอนหลับตาอยู่บนโซฟาตัวยาวหน้าทีวีครึ่งค่อนวัน ทำเพียงนอนนิ่ง ๆ ปล่อยใจให้ไหลไปกับเสียงสายฝนนอกหน้าต่าง
อลิสจากไปได้เกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว แต่แมทยังคงคิดถึงเธออยู่ทุกวัน
ยังคงจดจำความรู้สึกในวันนั้นได้เป็นอย่างดี ทุกอย่างยังคงสดใหม่สำหรับเขา แมทเชื่อว่าเวลาจะช่วยให้เขาไม่คิดถึงเธอได้อีก
เขาเชื่ออย่างนั้น
"แมท..." อลิสทำได้เพียงเรียกชื่อเขาเพราะแมทยกนิ้วชี้ปิดห้ามริมฝีปากของเธอไว้
"ผมจะไม่บอกลา...คุณก็เหมือนกัน ไม่ต้องบอกลาผม" เขาก้มหน้ามองพื้นเล็กน้อย สายตาจดจ้องอยู่กับปลายเท้าของพวกเขา ก่อนแมทจะเงยหน้าขึ้นสบสายตาของอลิสที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว
"ได้" อลิสรับปากแล้วส่งยิ้มที่แสนสดใสกลับไปให้ แม้แววตาจะไม่ได้สดใสตามใบหน้าก็ตาม
"ดูแลตัวเองให้ดี ฉันเชื่อว่าคุณต้องมีความสุข" อลิสเขย่งปลายเท้าขึ้นประทับจุมพิตไว้บนหน้าผากของแมท เธอทำเหมือนที่เขาทำก่อนหน้า
แมทยกยิ้มกับท่าทีของเธอ
