หากขอพรได้เพียงหนึ่ง

ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

ร่างโปร่งในชุดคอสเพลย์ขนนกถูกผลักออกจากประตูบ้าน แมทออมแรงอย่างเต็มที่ด้วยไม่อยากโดนข้อหาทำร้ายร่างกาย

"เจ้าไล่ข้าแบบนี้ไม่ได้นะ" หญิงสาวหันกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าของบ้านที่ดันร่างของเธอจนมาหยุดยืนอยู่นอกบ้านสำเร็จ

"วันนี้ผมใจดีจะไม่แจ้งตำรวจ เพราะงั้นก็กลับบ้านไปซะ" จบคำเขาก็ปิดประตูใส่ทันที ก่อนจะยืนผ่อนลมหายใจอยู่หลังประตูอย่างหมดแรง

ไม่ใช่ว่าเพราะเขาใจดีอะไร แต่เมื่อครู่ได้ตั้งสติและไตร่ตรองอะไรนิดหน่อยเลยตัดจบปัญหาโดยไม่แจ้งความ

ด้วยเสื้อผ้าที่สวมใส่และข้าวของในบ้านไร้การรื้อค้นจากการมองสำรวจคร่าว ๆ แมทเลยคาดเดาเอาว่าอาจจะเป็นวัยรุ่นบ้านใดสักหลังในหมู่บ้านไปเที่ยวแล้วเมาเผลอเข้าผิดบ้าน

แมทคิดแบบนั้นแล้วค่อยสบายใจออกมานิดหน่อยก่อนจะฉุกคิดขึ้นได้ว่าลืมอะไรไปสักอย่าง

เจ้าก้อนขนหายไปไหน

ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวาเริ่มออกเดินตามหา ส่งเสียงเรียกไปตามซอกโซฟาหรือหลังผ้าม่าน

"เมี้ยว เมี้ยว เจ้าเหมียวน้อย ออกมาเร็ว" แมทร้องเรียกแล้วคอยเงี่ยหูฟังเผื่อจะได้ยินเสียงตอบรับ แต่ก็เงียบไร้วี่แวว

จนเขาเดินกลับมาตรงหน้าประตูบ้านอีกครั้ง ในใจคิดไปว่าเจ้าเหมียวอาจจะออกไปจากบ้านแล้วก็เป็นได้ จนได้ยินเสียงร้องเบา ๆ อยู่แถวที่เขาหยุดยืน

แมทไม่รอช้ารีบเปิดประตูออกไปดูก็พบว่าเจ้าก้อนขนสีขาวยืนรอเขาอยู่ตรงหน้าประตู

ทั้งสองต่างเข้าหากันโดยอัตโนมัติ แมทย่อตัวลง ส่วนเจ้าแมวน้อยก็เดินเข้ามาหาเขา ใช้ส่วนหัวถูไถไปตามขาและฝ่ามือที่ใช้ลูบตัวอยู่

"หายไปไหนมาหะเจ้าเหมียว ฉันตามหาแกรอบบ้านเลยรู้ไหม" แมทว่าทั้งยังอุ้มเจ้าก้อนขนขึ้นแนบอกก่อนพาเดินเข้าบ้าน แต่ก่อนที่จะปิดประตูแมทยังไม่วายสอดส่ายสายตามองหาหญิงสาวในชุดคอสเพลย์ เมื่อไม่เห็นก็ปิดประตูเข้าบ้านอย่างสบายใจ

แมทวางเจ้าก้อนขนลงบนโซฟาแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างกันอย่างเหนื่อยอ่อน เสียงถอนหายใจดังลอดออกมาให้ได้ยินพร้อมทั้งหลับตาอย่างต้องการพักสักเล็กน้อย

"บอกแล้วว่าเจ้าเป็นคนอุ้มข้าเข้ามาเอง" เสียงหวานใสที่เพิ่งได้ยินไปก่อนหน้าดังขึ้นอีกครั้งข้างตัว

แมทสะดุ้งจนลุกขึ้นนั่งพร้อมทั้งดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ

"ธะ เธอ เธอ" เสียงพูดตะกุกตะกักของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวข้างตัวอดยิ้มออกมาไม่ได้

ก็สวยดีอยู่หรอก แมทคิดในใจ

เขายังตกใจไม่หาย หันรีหันขวางอย่างคนสติแตกแต่เพียงไม่นานแมทก็ตั้งสติได้

เขาจำได้ว่าก่อนเข้าบ้านล็อกประตูแล้วเรียบร้อย แล้วเธอเข้ามาได้อย่างไรกัน

ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว แต่แมทก็ส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

หรือเธอจะเป็นผี ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้

เขาไม่เชื่อเรื่องผีสางอะไรทั้งนั้น อีกอย่างก่อนหน้านี้ตอนดันเธอออกจากบ้านเขาสัมผัสโดนผิวหนังก็อุ่นเหมือนเขา

เพราะฉะนั้นไม่ใช่ผีแน่นอน

"ถูกต้องข้าไม่ใช่ผี"

"เฮ้ย" แมทอุทานเมื่ออยู่ ๆ หญิงสาวตรงหน้าตอบคำถามที่อยู่ในความคิดของเขา

บังเอิญละมั้ง

"นี่เธอ..."

"เจ้าอุ้มข้ามา" แมทยังไม่ทันได้ถามคำถามก็ได้คำตอบเดิมอีกครั้ง แมทยกมือขึ้นเท้าเอวแล้วถอนหายใจอย่างนึกหงุดหงิด

"ข้าเป็นนางฟ้า ชื่อว่าอลิส" หญิงสาวแปลกหน้าแนะนำตัว แต่สิ่งที่บอกกลับทำเอาเจ้าของบ้านอย่าง แมทแทบกุมขมับ

"มุกใหม่หรือไงกัน" แต่พอจ้องมองใบหน้าที่ยังส่งยิ้มให้เขาอย่างหวานหยด แมทก็คิดว่านี่ไม่น่าใช่เรื่องปกติ

นี่มันหนักกว่าเมาแล้วเข้าบ้านผิดเสียอีก

"โอ้ย ตาย ๆ เห็นทีต้องแจ้งตำรวจจริง ๆ แล้วสิเนี่ย" แมทคิดว่าคนตรงหน้าอาจเป็นคนเสียสติ เพราะคนปกติคงไม่มีใครแนะนำตัวเองว่าเป็นนางฟ้าถ้าไม่ใช่เล่นมุก

"หยุด" อลิสสั่งเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังก้าวเดินไปที่ไหนสักแห่ง

"นี่เธอ" แมทเริ่มฉุน แต่ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นเบิกตากว้างอย่างตกใจ

อลิสกางปีกขนนกสีขาวออก ปีกขนนกขยับเพียงน้อยก็ยกร่างโปร่งบางของเธอให้ลอยขึ้นจากพื้นบ้าน แต่ด้วยติดความสูงของเพดานทำให้ร่างของเธอลอยขึ้นจากพื้นเพียงสองฟุต แต่นั่นก็เพียงพอให้เจ้าของบ้านยืนตาค้างกับสิ่งที่เห็น

และก่อนที่แมทจะเข่าอ่อนจนแทบล้มทั้งยืน นางฟ้าปีกขนนกก็แปลงร่างกลายเป็นเจ้าแมวน้อยขนสีขาวสะอาดตา ตัวเดียวกับที่เขาเจอเมื่อคืน ตัวเดียวกับที่เขาโอบอุ้มเมื่อครู่

"ทีนี้เชื่อได้หรือยัง" แมวน้อยเปลี่ยนร่างกลับมาเป็นหญิงสาวคนเดิม ส่วนแมทนั้นนิ่งค้างไปแล้ว

มีเพียงดวงตาสีฟ้าเท่านั้นที่ยังกระพริบมองอย่างไม่อยากเชื่อ

"นี่มัน...โอ้ย" ให้ตายสิ เขาไม่อยากจะเชื่อ แมทหยิกแขนตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ฝันอยู่

"อยู่นิ่ง ๆ หนุ่มน้อย" อลิสบอก ก่อนขยับก้าวเดินเข้าไปใกล้แมทมากขึ้น เธอเดินวนรอบร่างกายสูงใหญ่ของเจ้าของบ้านโดยที่แมทไร้การขยับเขยื้อน เขาแทบจะกลั้นหายใจด้วยซ้ำเมื่ออลิสเข้าใกล้

"เจ้าน่าสนใจ ข้าจะอยู่กับเจ้า" คำพูดของหญิงสาวทำให้คิ้วของแมทขมวดเข้าหากันอีกครั้ง แต่พอเขาจะอ้าปากพูดก็ต้องหยุดปากไว้ เมื่ออลิสยื่นใบหน้าเข้ามาจนแทบชิดหน้าอกเขา

"กลิ่นมนุษย์ ไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่แต่ก็หอมดี" อลิสยกยิ้ม ทำจมูกฟุดฟิดอีกนิดหน่อย ยิ่งเห็นว่าร่างสูงตรงหน้ายืนแข็งเป็นรูปปั้นยิ่งถูกใจ

"เจ้า...คือคนที่ข้าต้องใจ" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองนิ่ง อลิสยืดตัวตรง แม้ความสูงจะต่างกันแต่ก็ไม่เป็นปัญหาที่เธอจะจับจ้องนัยน์ตาสีฟ้าที่เบิกมองกว้างอยู่ตอนนี้

แมททำตัวไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้เป็นเรื่องจริงหรือความฝัน หรืออาจเป็นเรื่องหลอกลวงที่เขาเองไม่สามารถหาข้อพิสูจน์ได้ แต่มีอย่างหนึ่งที่ตอนนี้แมทกำลังเผชิญ

เขารู้สึกวิงเวียนจนแทบจะยืนไม่อยู่ คล้ายกับว่าโลกกำลังเอียงเรื่อย ๆ

จนทุกอย่างเข้าสู่ความมืดมิดโดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย