"น้องน้ำหนาวครับ พอดีพี่อิ่มแล้วพี่ขอตัวก่อนนะครับ พอดีพี่มีเรียนช่วงบ่ายเหมือนกัน" ตอนนี้ก็จะบ่ายโมงแล้ว ถ้าเขายังไม่ไปก็กลัวจะเข้าเรียนไม่ทัน แม้ใจจริงจะยังไม่อยากจะไปสักนิดก็เถอะ
"ได้ค่ะ งั้นวันหลังเจอกันใหม่นะคะ" น้ำหนาวที่เห็นว่ารุ่นพี่หนุ่มจะไปแล้ว จึงเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม
"งั้นนี่เงินค่าข้าวค่าน้ำนะครับ มื้อนี้ถือว่าพี่เลี้ยงทุกคนเอง" เคนที่ลุกออกจากเก้าอี้เสร็จจึงหยิบเงินแบงค์พันออกจากกระเป๋ามายืนให้น้ำหนาวไว้
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มื้อนี้ถือว่าหนูเลี้ยงพวกพี่นะคะ พี่เก็บเงินไปเถอะค่ะ" แค่เงินค่าข้าวไม่กี่บาท แค่นี้เธอเลี้ยงพวกพี่เขาได้สบายอยู่แล้ว
"งั้นก็ขอบคุณนะครับ ถ้ามีโอกาสหน้ามื้อต่อไปเดี๋ยวพี่เลี้ยงน้องเองนะครับ ทุกคนด้วยนะ" เคนจึงหันไปเอ่ยกับทุกคนยิ้มๆ ยกเว้นไดม่อนคนเดียว
"ไม่จำเป็น กูเลี้ยงน้องน้ำหนาวได้ ไม่ต้องรอให้มึงมาเลี้ยงหรอก" ไดม่อนที่ได้ยินคำพูดของทั้งคู่ก็เกิดไม่สบอ
