เจ้าแผนการ
1595 Words
"ฉันพึ่งโดนคนตามทำร้ายมา โชคดีที่หนีมาได้ เธอช่วยพาฉันออกไปจากตรงนี้หน่อยได้ไหม" ไดม่อนแสร้งทำเป็นคนโดนตามทำร้ายมา พร้อมแกล้งมองทางซ้ายทางขวาอย่างระแวง แม้มันจะไม่ใช่เรื่องจริงเลยสักนิด แต่เพราะเขาอยากอยู่กับเธอสองต่อสอง อยากรู้จักเธอให้มากขึ้น เขาถึงลงทุนทำให้ตัวเองเจ็บตัวขนาดนี้ยังไงล่ะ แม้ภายนอกเขาตอนนี้ดูจะสะบักสะบอมอย่างกับผ่านสมรภูมิมา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บหรือระคายเคืองเลยสักนิด เพราะไอ้ลูกน้องสองคนของเขามันยังไม่ได้ใส่มาเต็มแรงยังไงล่ะ
"ค่ะๆ งั้นคุณรีบมาขึ้นรถฉันก่อนนะ แล้วเดี๋ยวฉันจะไปส่งคุณเอง" น้ำหนาวไม่ว่าป่าว รีบพยุงคนเจ็บขึ้นรถมาทันที โดยที่เธอไม่ได้รู้สึกเอะใจหรือระแวงในตัวของผู้ชายแปลกหน้าคนนี้เลย และพร้อมใจเข้าช่วยเหลือเขาอย่างเต็มที่
"ตอนนี้ฉันยังกลับคอนโดของตัวเองไม่ได้ กลัวคนพวกนั้นจะตามมารังควาน งั้นฉันขอรบกวนไปอยู่กับเธอสักวันสองวันก่อนได้ไหม" ไดม่อนแกล้งเป็นไม่มีทางจะไปเพื่อที่จะได้ไปอยู่กับเธอ แม้ความหวังจะเพียงริบหรี่ก็ตามเพราะตอนนี้เขาในสายตาเธอมันก็เป็นเพียงแค่คนไม่รู้จักเท่านั้น
"อ่ะ เอ่อ.. ถ้าจะไปอยู่กับฉันมันคงไม่สะดวกค่ะ แต่ฉันจะพาคุณไปพักที่โรงแรมก็แล้วกันนะคะ ส่วนค่าใช้จ่ายฉันจะออกให้คุณเอง" ฉันคงจะไว้ใจให้เขาไปอยู่กับฉันไม่ได้หรอก เขาเป็นใครเธอก็ไม่รู้ ตอนนี้เธอยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย เธอคงจะไว้ใจเขาไม่ได้
"เอางั้นก็ได้ครับ" ไม่ได้ไปอยู่ด้วยก็ไม่เป็นไรวะ ค่อยหาทางอื่นเอาก็ได้ หึ!
"แล้วตอนนี้คุณเจ็บแผลมากไหมคะ เอาผ้าเช็ดหน้าฉันปะกบแผลไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะรีบพาคุณไปส่งโรงพยาบาล" น้ำหนาวจึงจกผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ไดม่อนเพื่อปะกบแผลไว้ไม่ให้เลือดซึมไหลออกมามากกว่านี้
"ไม่ต้อง ผมไม่ไปโรงพยาบาล" ใครจะอยากไปโรงพยาบาลกัน เสียเวลาเขาหมด อุตส่าห์ลงทุนมาขนาดนี้แล้ว
"แล้วจะให้ฉันทำยังไงคะ เลือดคุณก็ยังไหลไม่หยุดเลย" ถ้าไม่ให้พาเขาไปโรงพยาบาลแล้วจะให้เธอพาเขาไปที่ไหนได้อีก สถานการณ์แบบนี้ก็ได้แค่โรงพยาบาลเท่านั้นแหละ
"เธอช่วยฉันทำแผลหน่อยได้ไหมล่ะ" ไดม่อนที่อยากได้การดูแลจากน้ำหนาวจึงเอ่ยขอความช่วยเหลือจากน้ำหนาวตาปริบๆ
"เอ่อ..เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ ว่าแต่เราจะไปทำแผลที่ไหนกันดีคะ ให้ฉันไปส่งคุณที่โรงพยาบาลเลยไม่ดีกว่าหรอคะ จะได้ให้ญาติพี่น้องคุณมารับด้วย" ญาติพี่น้องเขาจะได้รับรู้ด้วยว่าเขาเป็นอะไรมา แล้วเจอเหตุการณ์อะไรมาบ้าง และที่สำคัญญาติพี่น้องเขาจะได้มารับตัวไปดูแล
"ไม่เอา ไม่ไป ตอนนี้ญาติพี่น้องฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ พวกท่านอยู่ต่างประเทศ ตอนนี้ฉันไม่มีญาติหรอก" ใครจะอยากให้คนอื่นมาเป็นกขค.กัน ไม่มีทางอ่ะ
"แล้วเพื่อนสนิทของคุณล่ะคะมีไหม ให้ฉันพาคุณไปส่งให้พวกเขาก็ได้นะคะ" เธอจะได้ไม่ต้องพาเขาไปส่งที่โรงแรมให้เสียเวลา เธอจะได้กลับคอนโดตัวเองสักที
"ตอนนี้พวกมันไม่ว่าง พวกมันไม่ได้อยู่กรุงเทพ" ขออย่าให้ไอ้สองตัวนั้นโผล่มาเสือกเลย ขี้เกียจตอบคำถามพวกมัน
"งั้นหรอคะ แล้วจะเอายังไงดี" สงสัยเธอคงต้องไปส่งเขาที่โรงแรมจริงๆแล้วล่ะ
"คุณแค่ไปส่งผมที่โรงแรม แล้วทำแผลให้ผมก็พอ ส่วนค่าใช้จ่ายทุกอย่างเดี๋ยวผมจัดการเอง ไม่รบกวนคุณหรอก" แค่ให้ได้อยู่ด้วยกัน ได้มีเวลารู้จักกันมากขึ้นก็พอ
"เอางั้นก็ได้ค่ะ ฉันจะไปส่งคุณที่โรงแรม ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอคะ ฉันชื่อน้ำหนาวนะ" เราคุยกันมาตั้งนานแต่กับไม่รู้จักชื่อกันสักที แต่จะว่าไปเค้าก็ดูหล่อดีจังเลยนะ แถมน่าจะเป็นลูกครึ่งด้วย แถมทั้งสูง ทั้งขาว หน้าตาดีชะมัด
"ไดม่อนครับ" ส่วนชื่อเธอไม่ต้องแนะนำก็ได้ ถึงเธอไม่บอก เขาก็รู้ว่าเธอชื่ออะไร แต่จะว่าไปน้องคงจำเขาไม่ได้จริงๆสินะว่าเราไม่ได้เจอกันครั้งแรก
"แล้วคุณอายุเท่าไหร่คะ คุณเป็นน้องหรือเป็นพี่ฉัน" ฉันอยากรู้ว่าเขาอายุเท่าไหร่ ฉันจะได้เรียกเขาได้ถูก
"ผมเป็นพี่คุณ" ตอนนี้อาจจะเป็นแค่พี่ แต่อีกหน่อยฉันจะเป็นผัวเธอแน่น้ำหนาว
"อ๋อค่ะ" ต่อไปฉันก็ต้องเรียกเขาว่าพี่แล้วสินะ ก่อนที่เธอจะขับรถไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดมุ่งหมาย เพราะเธอยังไม่รู้เลยว่าจะพาเขาไปพักที่ไหน ก่อนที่สายตาจะไปเห็นป้ายโรงแรมที่อยู่ข้างหน้า
"พี่ไดม่อนพักที่โรงแรมข้างหน้าเลยดีไหมคะ เดี๋ยวหนูจะแวะซื้อยาร้านตรงนั้นให้ด้วย" ดีที่ยังมีร้านขายยาอยู่ ไม่งั้นนะแย่เลย เพราะก็ไม่รู้ว่าในโรงแรมเขาจะมีให้รึป่าว
"เอาแบบนั้นก็ได้ครับ" พอน้องเขาเรียกผมว่าพี่แล้วทำไมมันรู้สึกดีจังวะะ แต่มันจะดีกว่านี้อีกถ้าน้องเรียกผมว่าที่รักหรือว่าผัว
"งั้นหนูแวะซื้ออุปกรณ์ทำแผลให้พี่แปปนึงนะคะ แล้วเดี๋ยวเราค่อยไปที่โรงแรมกัน" เธอบอกพี่เขาจบก็ตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทางในทันที ก่อนจะลงจากรถเข้าไปในร้านยา
"ครับ" ผมจึงได้แต่มองตามเธออย่างยิ้มๆที่ทุกอย่างมันเป็นตามแผนทั้งหมด
เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมง
ผมที่ตอนนี้มาที่ถนนเส้นหนึ่งซึ่งเป็นทางผ่านของน้องน้ำหนาวในการกลับคอนโด ซึ่งผมได้คิดแผนการเอาไว้ว่าตัวเองจะต้องโดนคนตามทำร้าย จนต้องวิ่งไปตัดหน้ารถของน้องน้ำหนาวเพื่อขอความช่วยเหลือ เพื่อที่เราสองคนจะได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการสักที ก่อนที่ผมกับลูกน้องจะพากันเดินลงจากรถมาดูราดราวเอาไว้ก่อน พร้อมเตรียมแผนการเอาไว้ไม่ให้มีข้อผิดพลาด
"ไอ้ทีม ไอ้ทอย พวกมึงสองคนมารุมกระทืบกูดิ" ผมที่ตอนนี้ดูสถานการณ์ไว้หมดแล้ว เหลือแต่บาดแผลที่ต้องสร้างขึ้น จึงเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิทให้มาลงมือ
"ห้ะ!!/ห้ะ!!" สองคนรู้สึกตกใจไม่น้อยที่เจ้านายสั่งอะไรแบบนั้น เพราะเขาก็ยังไม่รู้เลยว่าเจ้านายคิดกำลังจะทำอะไร รู้แค่ว่าสนใจผู้หญิงคนนั้น
"แล้วพวกมึงจะเสียงดังกันทำไม กูสั่งทำอะไรก็ทำเร็วๆ อย่าให้เสียเวลา" เดี๋ยวมันไม่ทันการหมด
"ครับ/ครับ" สองคนจึงทำตามคำสั่งอย่างกล้าๆกลัวๆเลยไม่ได้ออกแรงเต็มที่เพราะกลัวเจ้านายเจ็บแล้วจะเป็นเรื่อง
ปั่ก! ปั่ก! ปึก! ปึก! ปั่ก! ปั่ก! ฯลฯ
"เอ่อ! พอได้รึยังครับนาย ผมว่าน่าจะพอได้แล้วมั้งครับ" ทีมและทอยที่พากันกระทืบเจ้านายไป จึงได้แต่เอ่ยถามเจ้านายแบบยิ้มเจื่อนเพราะกลัวจะมีคดีติดตัว
"เออ พอได้" เขาที่พอยืนดูสภาพตัวเองในกระจกแล้วก็คิดว่ามันน่าจะพอได้แล้ว จึงหยิบปืนมายิงแขนตัวเองอีกสักแผลเพื่อความแสดงถึงความสมจริง
ปัง!!
"อ้าก!! ซี๊ดดดด" แค่นี้มันน่าจะเพียงพอแล้วนะผมว่า
"เจ้านาย!!/เจ้านาย!!" ลูกน้องสองคนรู้สึกตกใจกับสิ่งที่เจ้านายทำไม่น้อย ก่อนจะพากันอุทานจนเสียงดัง
"พวกมึงจะเสียงดังกันทำไม กูแค่โดนยิง ยังไม่ตาย" ไม่รู้พวกมันจะเสียงดังกันเพื่อ
"เอ่อ! แล้วเจ้านายจะทำยังไงต่อครับ" ไม่รู้เจ้านายทำแบบนี้ไปทำไม แต่มันคงมีเหตุผล
"รอเวลา ก่อนอื่นพวกมึงเอารถไปจอดไกลๆอย่าให้ใครเห็น แล้วโทรหาคนที่ไปเฝ้าน้ำหนาวว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนแล้ว ถ้าเธอใกล้มาถึงตรงนี้แล้วกูจะเดินออกไปตัดหน้ารถเธอทันที" เขาลงทุนทำขนาดนี้แล้วยังไงก็ต้องสำเร็จ
"เจ้านายเอาจริงหรอครับ มันอันตรายมากเลยนะครับ" เจ้านายจำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยไหม วิธีอื่นก็ยังมีให้ทำ
"เอ่อน่า กูรู้หรอก พวกมึงไปจัดการตามที่กูสั่งได้แล้ว" กูทำมาขนาดนี้แล้วจะให้มันเสียเปล่าได้ยังไง ไม่มีทางหรอก
"ครับ/ครับ" ดูเจ้านายเราจะเจ้าแผนการจริงๆเลยนะ หึ! จะจีบสาวทั้งทีต้องลงทุนทำขนาดนี้เลย
- Writer
