DYNE ♡ CAKE
เราแยกย้ายกันทันทีเพราะไม่จำเป็นที่จะต้องไปด้วยกับเธอ แต่เราก็ยังไม่ได้กลับเลยเสมอไป
ดายน์ขับรถมาเรื่อย ๆ จนถึงหาด ตอนทักทายกัน เขามองหน้าพี่เฟิร์น จ้องเข้าไปในดวงตาเธอ ฉันเองก็รู้สึกได้ ว่าดายน์เงียบไปเลย หลังจากที่ก่อนหน้า เขาพยายามจะพูดคุยกับฉันอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
“นายก็มีเรื่องทุกข์เหรอ”
ฉันตัดสินใจถามเขา พอรู้มาบ้างจากปากคุณแม่ ดายน์ไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมาจากท่านทั้งสอง เขาเลยมีวิธีการเรียกร้องความสนใจโดยใช้ความเกเรเป็นหลัก แม้มันจะไม่ค่อยถูกวิธีนัก แต่ดายน์ก็ทำมันได้สำเร็จ แล้วเขาก็ทำมันเรื่อย ๆ จนกลายเป็นนิสัยที่คิดว่าชินเคย
แต่ฉันรู้.....
คนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้ ใช้เวลามากน้อยแค่ไหน ขึ้นอยู่กับใจและความอดทนของตัวเราล้วน ๆ
“ไม่... แค่เบื่อ”
เขาจ้องไปยังทะเลที่กว้างแสนกว้าง เขาถอนหายใจ แต่สายตากลับเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอด
“เธอรู้จักกับพี่คนเมื่อกี้นานรึยัง”
