6

1032 Words

DYNE ♡ CAKE 1ปีผ่านไป..... เปิดเทอมมาสักพัก ก็ใช่ว่าจะรู้จักคนเยอะ ฉันเงียบโดยอัตโนมัติ ฉันรับเพื่อนใหม่ แค่เท่าที่พอคุยกันได้ก็เท่านั้น ส่วนดายน์... เขาไม่มายุ่งอะไรกับฉันอีก เพราะต้องการหลบหลีกการติดตามจากครอบครัวเขาแล้วหนึ่ง รำคาญหน้าฉันแล้วสอง แล้วสาม... คือเขาต้องการใช้เวลาอยู่กับเจน แฟนของเขาให้มากที่สุด “ทำไมกลุ่มนั้นชอบมองมาจังวะ” เอ้ เพื่อนที่รู้จักกัน เพราะเธอไม่มีที่นั่งเมื่อตอนรวมน้องที่ลานกิจกรรม ฉันดึงให้นั่งลงข้างกาย เพราะจะได้ไม่โดนรุ่นพี่ทำโทษ เราก็เลยเป็นเพื่อนกันไปโดยปริยาย “นั่นสิ... แต่คนนั่งกลางแม่งหล่อสัส กูเป็นผู้ชายกูยังมองเลย เสียดายหน้าแม่งนิ่งไปหน่อย” โอ๋ ว่าขึ้นมา โอ๋เป็นผู้ชายหยุมหยิม ออกจะตุ้งติ้งนิด ๆ แต่เขายืนยันว่าเขาแมน คนที่เอ่ยถึง คือดายน์กับเพื่อนเขา ดายน์มีเพื่อนสนิทสองคน ซึ่งฉันยังไม่รู้จักใคร เพราะเรื่องของเรา ไม่มีใครทราบ มันจะเป็นการดีมากที่สุด “ว่าแต่เขามองยัยเค้กเหรอ” เอ้ถามออกมาอย่างแปลกใจ ปกติฉันก็เงียบจะตาย ไม่ค่อยบอกใครว่ารู้จักกับคนไหนเท่าไหร่ ฉันชอบใช้เวลากับเรื่องไร้สาระ จะได้ไม่มีเวลามาคิดมากจนฟุ้งซ่าน “มองไอเค้กแน่ ๆ” โอ๋ก็ว่าตามเอ้ “เออ มองฉันเอง” ฉันบอก ทั้งสองถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก “คนเขาก็มองทั่วไป เมื่อถามเชิงยัดเยียดว่าเขามองฉัน ก็ยอมรับแล้วไง งงอะไรกันล่ะ” ฉันว่าออกไปเสียงนิ่ง ทั้งคู่ก็เลยได้สติ “แกนินะ... ก็พูดสิ บ้าหน่า เขาไม่มองฉันหรอก แกคิดไปเอง เขาจะมองทำไม เขาไม่ชอบหน้าแบบฉันหรอก แล้วแกก็ทำตัวบิด แบบเนี้ย ทำไปดิว้าา... ” เอ้ที่ใช้ท่าทางประกอบคำพูดพร่ำที่เธอนั้นหวังว่าฉันจะทำเมื่อถูกมองจากดายน์ ก็มันไม่ใช่นิสัยของฉัน จะทำแบบนั้นเพื่อ? “แกก็ทำสิ” ฉันว่าแค่นั้น ก่อนจะเหลือบตามองเขาอีกครั้ง ก็เห็นว่าดายน์รั้งเจนเข้าไปใกล้ ก่อนจะกดจมูกหอมแก้มเธอพลางส่งสายตามาที่ฉัน ไม่รู้หรอกว่าต้องการอะไร เพราะฉันไม่ได้อะไรกับคนอย่างเขาอยู่แล้ว อยู่กันได้ก็ทนอยู่กันไป เลิกกันไม่ได้ก็อยู่มันแบบนั้นแหละ สนุกดี! “แกไม่สนก็ดีแล้ว ได้ยินมาว่า นางน่ะ จอมเจ้าชู้เลย” เอ้เอ่ยขึ้น ชื่อเสียงดังกระฉ่อนเชียว คุณคู่หมั้นของฉัน “แต่นั่นแฟนเขาไม่ใช่ไง” โอ๋เองก็แสดงความสนใจ เขาเพียงมองไป แล้วก็มองกลับมา ไม่ใช่จ้องตาแบบให้รู้ว่าจ้อง เฉกเช่นที่เอ้กำลังทำ “แฟนแล้วไง ผู้หญิงคนนั้นคือนายคนนี้แอบชอบ แต่กว่าจะมาคบกัน ก็หลายปีอยู่” เอ้เหมือนสำนักข่าวที่ไม่ได้ออกหาข่าว รู้แค่ว่าหน้าตาแบบนี้ ชอบคนนี้ แต่ระบุชื่อไม่ได้ เพราะไม่รู้จัก “กูได้ยินว่าไปหักอกรุ่นพี่ไม่ใช่เหรอ พี่คนนั้นสวยมาก เทผู้มาคบกับนาง แต่นางเทพี่คนสวยนั่นไม่ใช่ไง” โอ๋ก็เอากับเขาด้วย มีความรู้เรื่องแบบนี้ไปอีก ทำไมดายน์ถึงดังขนาดนี้ เขาก็พึ่งเข้าเรียนพร้อมกับเราไม่ใช่เหรอ ทำไมการใช้ชีวิตแค่ปีสองปีในรั้วมหาลัยถึงทำให้ดายน์เป็นที่รู้จักนะ “เทอย่างเดียวไม่พอ หลอกให้รัก เล่นเกมไปอีก” เอ้ทำให้ฉันประหลาดใจพอตัว ถ้าเรื่องนี้เป็นความจริง ดายน์คงไม่ใช่แค่ผู้ชายที่ฉันต้องเกลา ฉันต้องขัดเขา คอยชี้แนะเขา ให้ทำในสิ่งที่ถูกที่ควรแน่ ๆ “อย่าไปหลงคารมนะเค้ก แบบเธออะ ไอ้นั่นมันชอบ เพราะพี่คนนั้นก็คล้าย ๆ กับเค้กเลย” ฉันหันไปมองตรงที่ดายน์นั่งอีกครั้ง หลังจากฟังคำบอกเล่าจากปากเพื่อนทั้งสอง ทำไมรู้สึกว่าดายน์ ยังมีอะไรหลายอย่างรอเซอร์ไพรซ์ฉันอยู่ ขอให้เรื่องเหล่านั้น เป็นเรื่องที่ค่อนไปทางดีก็แล้วกัน..... ไลน์กลุ่ม..... เป็นสิ่งเดียวที่ฉันรอการแจ้งเตือนจากเพื่อน ๆ โดยเฉพาะชมพู... หลาน ๆ น่ารักน่าชัง ต้นข้าวถอดแบบพี่ต๊อบมา ส่วนจ้าวกล้าก็แบบชมพูออกมาอย่างกับเครื่องสแกนใบหน้าเชียวล่ะ ตอนนี้ พี่ต๊อบค่อนข้างไว้ใจฉันแล้ว เขากล้าให้ฉันอยู่กับชมพูแบบสองต่อสอง เพราะเขาหวงชมพูจนเกินไป คนน่ารักเลยน่าจะงอนใส่ เขาก็เลยปล่อยเราไป ในเวลาที่เรานั่งเล่นด้วยกัน “เค้ก... ” เสียงหนึ่งเรียกฉัน ทำให้ฉันต้องเงยหน้าเพื่อมองว่า ใครมารู้จักชื่อกันในที่นี้ “รุ่นพี่” ฉันพึมพำออกมา คนที่หายหน้าหายตาไปเกือบปี กลับมายืนต่อหน้าฉันตอนนี้ แถมยังดูสวยขึ้นจนผิดหูผิดตาไป “บอกแล้วไง ว่าห้ามเรียกรุ่นพี่ คิดถึงเค้กว่ะ พี่พึ่งจัดการธุระที่บ้านเสร็จ ก็เลยกลับมาเรียนต่อ” พี่เฟิร์นนั่งลงม้านั่งข้างฉัน เธอหายไปแต่ฉันเองก็ไม่ได้สนใจ แต่ทำไมต้องมาบอกคิดถึงฉันด้วย เราคุยกันแค่ครั้ง เจอกันแค่หน ทำไมถึงพูดว่าคิดถึง คำนี้มันไม่ถูกต้องรึเปล่า? “เจอกันคราวนี้ พี่จะไม่ปล่อยเค้กไปไหนแล้วนะ” “คะ?” ฉันได้ยินนะ แต่อยากทวนถาม เผื่อว่าความหมายจะเปลี่ยน แต่สิ่งที่พี่เฟิร์นทำ คือการส่งยิ้มแล้วยังขยับมาชิดฉันอีก ไม่ปล่อยฉันไป แล้วจะใช้สิทธิ์อะไรมารั้งฉันไว้ ทำไมฉันรู้สึกไม่ไว้ใจพี่เฟิร์นสักนิดเลย.....

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more