สุดท้ายก็รักเธอ

3

DYNE ♡ CAKE

วันเดินทางไปบ้านสวนของตี๋ อารมณ์ที่ไม่คงที่พาลทำให้ฉันเงียบไปดื้อ ๆ

ฉันนั่งรถคันเดียวกับดายน์ ตี๋ และ การ์ตูน อีกคนที่ไม่ได้รับเชิญคือเจน

เธองอแงจะตามมาให้ได้ ซึ่งดายน์ก็เงียบ ไม่พูดไม่อะไร เราก็เลยต้องมาด้วยกัน

“น้อง.. ”

เสียงผู้ชายที่มากับพี่ต๊อบเรียกฉันไว้ ขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปร้านสะดวกซื้อ

“คะพี่”

ฉันไม่ได้ต่อหางเสียง เพียงเพราะไม่ต้องการทำความรู้จักใครเพิ่ม ฉันอยากอยู่คนเดียวละใช้ความคิดเงียบ ๆ

“ทำหน้ายิ้มแย้มหน่อย มาเที่ยวกับเพื่อนทั้งที อะไรไม่ดีสลัดมันออกไปก่อนก็คงไม่ยากเกินไปนะพี่ว่า”

เขาพูดออกมา ทั้งที่เรายังไม่ได้ทำความรู้จักกัน ปกติฉันเก็บอาการเก่งมาก แต่ทำไมเขาถึงมองขาดขนาดนี้

ฉันเพียงคลี่ยิ้มบาง ๆ หมายจะเดินผ่านหน้าเขาไป.....

“เค้กเลิกรักน้องชมพูได้ พี่เชื่อว่าไม่ยาก”

อืม... เขามองขาดจริง ๆ สิ่งที่ฉันเผลอพลั้งทำออกไป ไม่เพียงแต่เกิดความเสียใจ แต่มันคงเผยออกชัดเจนจากแววตาที่ฉันใช้มองชมพู

พี่เขาถึงได้รู้ รู้ทุกอย่าง แม้กระทั่งชื่อของฉัน!

“เค้กก็ทำอยู่นะคะ”

คราวนี้ฉันตอบเขา หันไปมองใบหน้าของเขา ที่มองฉันอยู่เช่นกัน

ฉันไม่ใช่คนที่ชอบหลงตัวเอง ว่าพอใครมองจะมโนเพ้อพกไปเอง ว่าเขาจะสนใจ ความคิดแบบนั้น มันดูเวิ่นไปหน่อย

“เพื่อนพี่ตามดูชมพูมานาน พี่ว่าเค้กก็มองออก ว่าน้องชมพูคิดยังไงกับเพื่อนพี่”

ฉันมองไปที่ชมพูอีกครั้ง พี่ต๊อบเย้าแหย่ชมพูตลอด แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ชมพูจะแสดงความรำคาญออกมา

ฉันว่าเขาสองคน เหมาะสมกันมาก ๆ เลย.....

“เค้กรู้ค่ะ”

ฉันตอบอย่างอ่อนใจ

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะสนทนากับคนแปลกหน้า ฉันว่ามันสบายใจดีนะ ที่ได้พูดออกไปบ้าง

คนข้าง ๆ ในวันที่ท้อ ไม่จำเป็นต้องใช่คนที่สนิทก็ได้ แต่พี่คนนี้ ดูเอาน่าจะมาช่วยพูดให้ฉันตัดใจจากว่าที่แฟนเพื่อนเขามากกว่า

ฉันนั่งรถเงียบ ๆ เมื่อถึงเวลาเดินทางต่อ ฉันนึกแต่เรื่องพ่อกับแม่ พ่อของฉันไม่กลับบ้านเป็นเวลาหลายวัน แม่เองก็ขลุกอยู่ที่ร้านผ้าไหมของท่านไม่ค่อยกลับบ้านเช่นกัน

“เค้กมานี่ดิ”

นั่นคือดายน์ ที่เรียกฉันพลางส่งสายตาเพื่อไปหาที่เงียบ ๆ คุยกันสองคน

“ว่า... ”

ฉันถาม เมื่อเราเดินมาถึงจุดเงียบ ๆ ที่ค่อนข้างจะเป็นส่วนตัว

“เสียใจมากหรือไง ที่เธอมากับแฟน”

ฉันมองใบหน้าดุดันของดายน์ ด้วยสายตาที่แสนจะนิ่งเฉย

ตกลงเป็นห่วงหรือกำลังเยาะเย้ย?

“ฉันไม่ได้มีเรื่องนี้เรื่องเดียวให้คิดนะ”

“ก็ท่าทางเธอมันฟ้อง”

“แล้วคืออยากรู้แค่นี้เหรอ?”

ฉันถาม แต่เขากลับเงียบ

จะว่าเราสนิทกันไหม ก็นิดหน่อยเพราะเจอกันบ่อย

เขาพูดดี ๆ กับฉันไหม ไม่เลย ห้วนจัดจนเกินงามด้วยซ้ำ

“เธอควรรู้สถานะตัวเอง ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ไปมากกว่าเพื่อน”

ฉันยกยิ้มนึกสมเพชตัวเองชะมัด ที่โดนบีบบังคับให้หมั้นกับดายน์ไม่พอ ยังต้องโดนดายน์เปลี่ยนให้ไปรักผู้ชายแบบเต็มตัว

ฉันรู้จุดประสงค์ของดายน์ดี แต่เขาก็ยืนยันที่จะไม่ล่วงเกินฉัน

ซึ่งมันก็น่าเชื่อ เพราะเขาก็มีคนของใจ.....

แต่ถึงอย่างนั้น ดายน์ก็ไม่ใช่คนที่ดีเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้น พ่อเขาจะฝากฉันดัดนิสัยดายน์ทำไม!

“นายก็ควรรู้ ว่านายเป็นคู่หมั้นของฉัน และ นายก็ควรรู้ พ่อกับแม่นายหนุนหลังฉันอยู่ จะทำอะไรก็คิดให้มันเยอะ ๆ หน่อยดายน์”

ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบไร้อารมณ์ผสม มันเป็นคำเตือนนิ่ง ๆ จากฉัน หากเขายังมายุ่งในเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของเขา พ่อกับแม่เขาก็อาจจะทราบเรื่องไม่ดีที่ดายน์ทำให้ฉันเห็น... ก็ได้!

“เธอนี่แสดงเก่งนะ มิน่าล่ะ แม่ฉันแทบจะยกเธอขึ้นหิ้งอยู่แล้ว”

“ถ้ารู้แล้ว นายยังคิดจะมีปัญหากับฉันอยู่เหรอ ฉันว่านายไม่ยุ่งกับฉันจะดีกว่านะ คนของนายชะเง้อคอมองเป็นยีราฟตัวเมียอยู่นั่น ไปหาสิ”

พอฉันพูดแทงใจเขา เขาก็มองฉันตาแทบถลนออกจากเบ้า

“เหอะ.... ”

ดายน์แค่นหัวเราะแล้วเดินไป

ฉันไม่ได้อยากจะทำร้ายเขา แม่ของเขาไว้ใจให้ฉันดูแล ขัดเกลาลูกชายของท่าน พวกท่านแค่อยากดึงฉันออกจากบ้านที่กำลังจะมีเรื่องเศร้าเกิดขึ้น พลางอยากจะดึงดายน์ออกจากการครอบงำของครอบครัวเจน

แน่นอนว่าครอบครัวเจนคงทำอะไรไม่ดีสักอย่าง แม่ดายน์คิดว่าฉันไม่มีทางรักลูกชายท่าน ตามคำที่แม่ฉันเล่า คือฉันเป็นเลสเบี้ยน แต่ความจริงมีเพียงฉันที่รู้.....

ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยน เพียงแต่ความรู้สึกรัก มันเกิดกับชมพูแค่คนเดียวก็เท่านั้น.....

ฉันก็ไม่คิดจะรักดายน์ ไม่คิดจะรักใครทั้งนั้น ให้อยู่ด้วยกันฉันก็จะอยู่ ตราบใดที่ความพิเศษของความรู้สึกยังไม่ก่อเกิด เลยเถิดจนเกินคำว่า 'คู่หมั้นจำเป็น'

ฉันจะคิดว่าดายน์ คือเพื่อนผู้ชายที่เราจะต้องอยู่ด้วยกัน จนวันที่เขาดีพอจะดูแลใครได้ด้วยตัวเอง ถึงวันนั้น ฉันคงเป็นคนหนึ่งที่จะดีใจ และ ภูมิใจในตัวเขามาก ๆ เลยล่ะ.....