The Strings (Book 2)

kabanata 4

"Ano?!" halos mapatakip ako ng tainga sa tili ni nanay. Paano ba naman ay sinabi ko sa kanya ang lahat lahat. Yung tungkol kay, Bree at sa deal sa akin ng lolo niya.

"Shh.. Wag kang tumili, nay. Baka madinig tayo nila kuya at tatay." pabulong kong sabi. Nahuli ko kasi ang pagbaling sa amin ni kuya Anton habang nakakunot ang noo. Si kuya Jigs naman ay apura ang pag ti-text na tila ba walang pakialam. Ang liit liit pa naman ng bahay namin para hindi nila madinig si nanay. Mabuti nalang at busy si tatay sa kung ano man ang pinapanood niya sa tv.

"Nasisiraan kana ba ng bait, ha, Astrid? At ano ang kapalit ng pag papaaral sa iyo ng mayayaman na iyan? Aalilain ka?" ramdam ko ang inis at concern sa akin ni nanay. Tsaka, alam kong matinding pagpipigil ang ginawa niya para hinaan ang boses niya. Sanay na sanay pa naman si nanay na sumisigaw.

Malambing akong ngumiti sa kanya at niyakap siya sa tagiliran. "Hindi naman po, obligado lang akong pumunta sa bahay nila Bree kapag weekends." malambing na sagot ko.

Alam ko naman kasi ang kahinaan ni nanay. Besides, wala naman masama diba? Mr. Vera Cruz offered his help for me. Hindi ko nga alam kung anong kabaitan ang ginawa ko para biyayaan ako ng ganito.

Bree is one thing. Her family is another thing. Parang sobra sobra na. Matinding paghanga ang nadama ko sa pamilya niya. I guess that's the reason why they are really blessed. Hindi sila madamot at hindi sila mapangmata ng kwapa.

Nahihiya pa nga ako sa sarili ko sa mga pinag iisip ko sa kanila nung hindi ko pa sila nakakasama.

"At ano naman ang gagawin mo doon?" bumaling sa akin si nanay habang nanlilit ang mga mata.

Ngumiti ulit ako. "Hindi ko din alam, nay, e." napakamot ako ng ulo at napanguso.

"Hay nako, Astrid! Tigil tigilan mo ako." umiling si nanay at simulan ulit balutin ang mga kakanin na niluto niya.

"Nay..." huminga ako ng malalim, " Mababait po sila. Inalok ako maging kasambahay sa kanila pero ayaw nila. Lolo ni Bree ang nagsabi na pag aaralin niya ako. Ako po ang hindi pumayag ng walang kapalit dahil nahihiya ako. Kaya lang naman niya sinabi na pumunta lang ako doon every weekends." mahabang pahayag ko.

"Kung gusto ka niyang tulungan dapat ay walang kapalit." masungit na salita ni nanay.

Eh? Saan ako makakakita ng ganoon?

"Wala naman pong kapalit. Ako lang po ang nagpumulit na pumunta nalang doon tuwing walang pasok." sagot ko. Pakiramdam ko ay mauubos ko na ang explanasyon sa utak ko ay hindi pa din ako maiintindihan ni nanay.

"Para saan at pupunta kapa doon?" ulit ni nanay kaya naman napakamot na ako ng ulo.

"Baka po mag momovie marathon kami? O kaya kakain ng kakain? O di--" naputol ako sa pagsasalita ng pandilatan ako ng mata ni nanay.

"Ano ka? Senyorita?" nakita ko ang multong ngisi sa labi ni nanay kaya naman lumawak ang ngiti ko.

"Pinapayagan mo na ako?" ngiting ngiti ako habang nakatingin sa kanya.

Umirap si nanay at tuluyan ng sumilay ang ngiti sa labi niya. "May magagawa paba ako?" lumapit siya sa akin sabay kurot ng mahina sa tagiliran ko. Ngumiwi ako sa bahagyang sakit pero hindi pa din mawala ang ngiti sa labi ko.

"Hindi ko na hawak ang buhay mo.. Lumalaki kana at natuto tumayo sa sarili mo.. Ilang buwan nalang ang mag didisi- otso kana.. Kung iyan ang gusto mo at tingin mo ay matutupad mo diyan ang mga pangarap mo. Susuportahan nalang kita sa abot ng makakaya ko." seryoso si nanay kaya hindi ko maiwasan maiyak.

Yumakap ako ng mahigpit sa kanya. Dahil kay nanay ay hindi ako nagreklamo kung bakit kami mahirap. Dahil kay nanay ay nabuo ang pangarap ko na umahon kami sa hirap. Gusto kong suklian lahat ng hirap niya para sa amin.

"Mahal na mahal kita, nay." sagot ko habang nakayakap pa din sa kanya.

"O, siya, Astrid. Gumayak kana at baka tumulo pa iyang sipon mo sa paninda ko." nagsusungit na naman si nanay sa akin kaya natawa nalang ako.

Nang papasok na ako sa kwarto ay napatigil ako dahil nakatayo doon si kuya Anton habang nakahalukipkip. Napalunok pa ako ng magtama ang mga mata namin.

"Kamusta ang school?" bungad sa akin ni kuya.

"A-ayos naman," sagot kong nauutal. Lintik! Bakit ba kasi ako nauutal? At bakit ba madalas na akong kausapin ni kuya Anton? Sanay ako na halos hindi na kami magpansinan. Pero bakit kinakausap na niya ako ng madalas ngaun?

Ngumuso siya habang nakatingin pa din sa akin. Hindi ko lang sigurado kung nagpipigil siyang ngumiti o ano. Tila ba kinapos ako sa hangin sa pagtitig sa kanya. Hindi ko alam kung tense ba ako o natatakot ako sa kanya.

"Naayos mo na ang kailangan mo?" tanong niya ulit. It's just a normal question and we're having a normal conversation pero bakit kinakabahan ako? Ang hataw ng puso ko ay hindi ko mapagtanto kung para saan.

"Ayos na, kuya." sagot ko at sabay iwas ng tingin. Ang mga mata kasi ni kuya Anton ay tila tumatagos hanggang kaluluwa ko. His soulful eyes were intimidating yet very mysterious.

Magkasama kaming lumaki pero hanggang ngaun ay misteryo pa din sa akin si kuya. I don't know much about him. Yung mga simpleng detalye lang ang alam ko sa kanya.

"Are you lying to me, Astrid?" nag-igting ang kanyang panga. Nalaglag ang panga ko hindi lang dahil sa tanong niya. Kundi dahil sa matigas na ingles na pagsasalita niya.

Hindi bobo si kuya. Actually, valedictorian siya nang makagraduate siya ng HS. Ang alam ko ay kumuha siya ng kurso sa public univesrity habang nagtatrabaho. Hindi ko lang alam kung pinag patuloy niya iyon.. Pinigilan kasi siya ni tatay at pinilit tumulong sa amin. Gaya ng sabi ko, wala talaga akong alam sa nangyayari sa kanya.

"B-bakit mo naman nasabi iyan, kuya?" ngaun, literal na napilipit na ang dila ko sa pinaghalong takot at kaba.

"Sinabi sa akin ni, Rosie." sagot niya na diretso pa din ang tingin sa akin. Pumikit ako ng mariin at pinaliguan ng mura si Rosie sa utak ko. Hindi ako palamurang tao pero magmumura ako kapag kinakailangan. At ngaun, gusto kong literal na paliguan ng mura si Rosie.

"Wala na yun. Ayos na lahat kuya." sagot ko. Kumunot ang noo ni kuya Anton at nilaro ang labi niya gamit ang isang kamay. Umiwas ako ng tingin sa hindi ko malaman na dahilan.

Huminga siya ng malalim at naglabas ng tatlong libong piso galing sa wallet niya. Natigilan ako bigla ng iaabot niya ito sa akin.

"I don't know how much you need. Eto, lang ang meron ako ngaun. Kung kulang pa, just tell. Ako bahala sa kailangan mo." tulala ako habang iniipit ni kuya ang pera sa kamay ko. Halos mapalundag pa ako ng magtama ang mga kamay namin. I'm literally dumb and speechless. What was that?

Aapila pa sana ako pero mabilis ng nakaalis si kuya dala ang backpack niya. Nakaramdam ako ng hiya ng tignan ko ang pera na bigay ni kuya. Dapat ay siya ang gumastos nito. Ibinili na ako ng gamit at uniporme ni Mr. Vera Cruz. Alam kong mas kailangan niya ito.. Ayoko naman din magalit si kuya-- Ay, hamu na nga! Itatabi ko nalang ito.

"Astrid!" salubong sa akin ni Bree. Unang araw kasi ng pasok sa university ngaun kaya madaming studyante ang nagkalat. As usual, there were mean girls everywhere. Nagkibit balikat nalang ako sa bawat pasaring na naririnig ko. Wala naman akong mapapala sa kanila.

"Good morning," bati ko. Humalakhak ng mahinhin si Bree kaya kumunot ang noo ko.

"Masyado ka naman pormal! Haler! We're bestfriends. Loosen up, girl." malawak ang ngiti niya kaya ngumiti ako at umiling.

Isinabit niya ang kamay niya sa braso ko at sinabayan ako maglakad.

"Can't believe what I'm seeing." napahinto kami sa paglalakad ng magparinig ang dalawang babae na nakasalubong namin. Kilala ko sila, sila yung nakaaway ni Bree sa pila dahilan para maging magkaibigan kami.

"Oh, shut your crap, Betina!" nagtaas ng kilay si Bree sa kanila.

Sabay silang tumawa nung babae na kasama niya. "Ano? Bumili ka ng kaibigan? Para mayroon magtiis sa kaartihan mo?" sagot nung Betina na tila ba nang-aasar. Dama ko ang paghigpit ng hawak ni Bree sa braso ko.

"Nope, we are naturally friends.. Hindi kasi siya plastic," ngumisi si Bree at nagtaas ng kilay sa dalawa.

Umiling si Betina. "Maybe she's not plastic," lumapit siya sa akin at hinawakan ang dulo ng buhok ko. Ngumiwi siya at nandidiri itong binitawan. "But she literally smells, plastic."

"Anong sabi mo?" bumitiw sa akin si Bree kaya hinawakan ko siya.

"Stop, Bree. Okay lang ako," tumingin din ako sa dalawang babae sa harap ko. "They are not worth it anyway." sagot ko.

Nakita ko ang paglaki ng mata ng dalawa. "Anong sabi mo?" susugod na sana si Betina. Nagulat ako ng nakawala si Bree sa pagkakahawak ko at sumugod para sampalin si Batina. Oh--no! What to do?

Unang araw ko palang sa klase ay mukhang huli na. Halos lahat ay natigilan para makinood sa away na nagaganap. Nanlaki ang mata ko ng magkabilang nakasabunot ang ex- friends ni Bree sa kanya. Lalakad na sana ako para tulungan siya ng biglang nahawi ang tao.

"Stop it!" isang malakas at nakakatakot na sigaw ang umalingawngaw. Natigil silang tatlo sa pagsasabunutan. Lumabas si Rajan kasama ang tatlo pang lalaki na nasa magkabilang gilid niya.

"What the f**k, Bree?" hinilot ni Rajan ang bridge ng ilong niya.

"Why me? Sila ang nagsimula! Diba, Astrid?" baling sa akin ni Bree. Nagulat ako ng lahat sila ay sa akin na nakatingin. O lupa, eat me now!

"Ano ang totoo, Moon?" seryoso pero hindi kasing tigas ng boses niya kanina na bumaling sa akin si Rajan. May kung anong binulong ang kasama niya sa kanya na ikinatango lang ni Rajan. Bumaling ang kaibigan niya sa akin at ngumisi.

Lumunok ako ng laway dahil pakiramdam ko ay natuyo ang lalamunan ko.

"Totoo ang sinabi ni, Bree. S-sila ang nagsimula." sagot ko sabay yuko.

"See? Bahave ako." ngumuso si Bree at inayos ang buhok na nagulo gamit ang daliri.

"You lying b***h!" sigaw ni Betina.

"Shut up, Betina, or I'll send you to the deciplinary office? Gusto mo?" nag-igting ang panga ni Rajan.

"Whatever!" dinampot ni Betina ang bag niya at nagmartsya palayo sa lugar.

"Okay, tapos na ang drama! Pumasok na layong lahat!" sigaw ng kaibigan ni Rajan.

Nakatingin siya sa akin.

"Babe, see this?" mangiyak ngiyak si Bree na lumapit sa kanya kaya nawala ang atensyon niya sa akin. Mabuti naman. Dahil hindi ko alam kung makakahinga ako sa tingin niya sa akin. Besides, Gusto ko siyang iwasan. For the sake of Bree.. Iiwasan ko siya. Hindi ko din alam kung bakit ako iiwas. We're not even close in the first place.

"Uh, errr.. Ayos ka lang?" napalundag ako ng sumulpot sa harap ko ang isang kaibigan ni Rajan. Malaki ang ngiti niya kasabay ng paglabas ng dimples niya.

"Oo," tipid na sagot ko.

Mahina siyang tumawa. "This is awkward," bahagya akong ngumiti at tumango. "Anyway, I'm Lucas Kaio Dela Fuente." naglahad siya ng kamay. Pakiramdam ko ay nag-init ang pisngi ko sa sobrang hiya. Paano naman ay gwapo din siya at parang model katulad ni Rajan. Pero kung ako ang tatanungin? I like Rajan better.

Ugh! Ano naman ngaun? Bakit may like like kapa jan Astrid?

"Dela Fuente?" sagot ko ng mapagtanto na kaapelyido niya si Bree.

"Kapatid ko si, Bree." Tumango ako habang nakatingin pa din sa kanya. Gwapo siya at mabait din. He looks more like tito Luther. I don't know pero instantly, ang gaan ng loob ko sa kanya.

Inilahad ko ang kamay ko sa kamay niya.

"Lucas!" napabitiw kaming dalawa sa pagkakawak ng kamay ng sumigaw si Rajan.

Humagalpak ng tawa si Lucas sabay kindat sa akin.

Wala na si Bree ng napatingin ako sa gawi ni Rajan.

"Sorry, okay?" tumatawa si Lucas habang nakataas ang dalawang kamay na papalapit kay Rajan.

Sinapok niya ng mahina si Lucas na nagmamadaling umalis sa harap niya.

Lumapit siya sa akin ng madilim ang expresyon ng mukha. "Nasaan si B-bree?" tanong kong kinakabahan.

"Clinic," malamig na sagot niya tsaka ako nilampasan. What did I do? Bakit parang galit siya?