บทที่ 14
จุมพิตที่แสนหวาน
คอนโดของธันย์
"เจ็บมากไหมคะ"
มาริสาเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง มือบางลูบลงที่รอยช้ำที่อยู่บนใบหน้าของธันย์น้ำตาคลอ ถ้าวันนี้เธอไม่โทรหาจอมทัพก็คงไม่รู้ว่าธันย์ถูกธนาผู้เป็นพ่อทำร้ายจนบาดเจ็บแบบนี้
"หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรจริง ๆ ใช่ไหมคะ"
"อย่าร้องสิ พี่หรือสากันแน่ที่เจ็บเนี่ย"
มือหนายกขึ้นลูบลงบนศีรษะของคนตรงหน้าเบา ๆ เดิมทีเขาไม่คิดว่าทันทีที่มาริสารู้ข่าวว่าเขาถูกทำร้าย จะรีบมาหาเขาที่คอนโดทันทีแบบนี้
เจ็บครั้งนี้นับว่าคุ้มค่า..
"ก็สาเป็นห่วง ไม่เจอแค่วันเดียวพี่ธันย์ก็มีรอยช้ำเต็มตัวแบบนี้"
"โอ๋ ๆ เดี๋ยวพี่ก็หายแล้ว อย่าร้องเลยนะคนเก่ง"
ธันย์พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ดวงตาจ้องมองมาริสาที่ยังคงแสดงท่าทีเป็นห่วงเขา มือหนาเช็ดน้ำตาบนแก้มของคนตรงหน้าอย่างทะนุถนอม การที่ได้รับความเป็นห่วงจากคนที่รักมันรู้สึกดีแบบนี้เองสินะ
"ช่วงนี้พี่ธันย์นอนพักก่อนนะ
