บทที่ 22
ความสุขที่แท้จริง [END]
เวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย์หลังจากที่มาริสาสลบไป ธันย์ยังคงเฝ้าคอยดูแลเธอไม่ห่าง หมอเองก็หาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมเธอยังไม่ฟื้น เพราะหลังจากตรวจร่างกายของเธอโดยละเอียดแล้ว พบว่าเธอปกติดีมีเพียงรอยช้ำบนร่างกายเท่านั้น
"สา ฟื้นขึ้นมาเถอะนะ พี่ขอร้อง"
ธันย์พูดออกมาแววตาเศร้า เขาจับมือบางขึ้นมาพรมจูบ พลางเอ่ยเรียกชื่อมาริสาซ้ำ ๆ ทั้งที่ทุกอย่างควรจะจบด้วยดี ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ถ้าเขาวิ่งเร็วกว่านี้ ถ้าเขาไปหาเธอเร็วกว่านี้
มาริสาก็คงไม่....
"กลับมาหาพี่เถอะนะ"
"อือออ น้ำ ขอน้ำ"
"สา!!! นะ...น้ำ ได้น้ำ พี่จะเอามาให้เดี๋ยวนี้แหละ"
มาริสาที่พึ่งรู้สึกตัว กะพริบตาที่พร่ามัวให้แจ่มชัดขึ้น พบว่าธันย์กำลังถือแก้วน้ำวิ่งมาให้เธออย่างร้อนรน ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมากับท่าทางน่าเอ็นดูของคนตรงหน้า
"น้ำ พี่เอาน้ำมาให้แล้ว"
"พี่ธันย์ ใจเย็น ๆ ค่ะ"
กลายเป็นว่าตอนนี้คนป่วยต้อง
