บทที่ 3 ทั้งรักทั้งเกลียด3/2
606 Words
///ณ โรงพยาบาล///
เขมมิกาตื่นมากลางดึก หญิงสาวมองไปรอบ ๆ ห้อง ซึ่งพบว่าเนเน่กำลังนอนอยู่บนเตียงเฝ้าไข้ เธอแอบหวังว่าจะเป็นเขา แต่แล้วกลับไม่ใช่คนที่หัวใจกำลังเพรียกหา นานแค่ไหนแล้วที่เธอกับปรเมศไม่ได้พูดกัน แม้แต่หน้าเธอเขายังไม่อยากมองด้วยซ้ำ
“ถ้าการอยู่กับฉันมันทำให้คุณเจ็บปวด ฉันยินดีที่จะหย่าแล้วคืนอิสระให้กับคุณ” หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ๆ น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
เวลานี้นอกจากตัวเองแล้วยังมีทารกน้อยในครรภ์ เธอไม่อยากตกอยู่ในภาวะเครียด เพราะมันไม่เป็นผลดีต่อเด็ก การเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมันอาจส่งผลดีกว่าหลายเท่า ถ้าเปรียบกับกับการที่เธอต้องมานั่งร้องไห้ฟูมฟาย เพราะผู้ชายที่เขาหมดใจ
“เขม... แกตื่นแล้วเหรอ... หิวไหม”
“อืม...”
“รอแป๊บนะ เดี๋ยวอุ่นเกี๊ยวน้ำให้ซดร้อน ๆ”
เขมมิกาถึงกับยกยิ้มมุมปาก อย่างน้อยในยามสิ้นหวังก็ยังมีเพื่อนที่แสนดีอย่างเนเน่ ถึงแม้สามีของเธอเขาจะไม่ใยดีแล้วก็ตามที
ถ้าหากกลับบ้านไปครานี้ เธอตัดสินใจเอาไว้อย่างแน่วแน่ ควรพาตัวเองออกมาจากชีวิตที่เริ่มดิ่งลงสู่ก้นเหว เพราะนับวันความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับปรเมศมีแต่แย่ลงทุกที
“ได้แล้วระวังร้อนนะ”
“ขอบใจมากนะเนเน่”
“หมอบอกว่าคนท้องจะชอบหิวตอนดึก ฉันก็เลยซื้อมาเผื่อไว้น่ะ” ความใส่ใจของเพื่อนส่งผลให้เขมมิการู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ
“เนเน่...”
“หืม... มีอะไรหรือเปล่า”
“เขมตัดสินใจแล้ว เขมจะหย่า!”
“เรื่องนั้นค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้แกกินก่อนดีกว่า อย่าเพิ่งเอาปัญหาเข้ามาบั่นทอนจิตใจ แกไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนะ ต่อไปแกยังมีลูกที่ต้องปกป้องดูแล... เข้าใจไหม”
“อืม...” เขมมิกาส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับเพื่อนรักอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะหันกลับมาลงมือรับประทานเกี๊ยวน้ำต่อ เพราะถึงยังไงเด็กคนนี้ก็มีความสำคัญกับเธอมาก
ต่อให้เขมมิกาพยายามไม่คิดอะไร แต่ความน้อยเนื้อต่ำใจยังคงเกิดขึ้นกับเธอ ผู้ชายที่เคยให้คำมั่นสัญญา ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ก็จะไม่ทอดทิ้งกัน ในเวลานี้เขากลับหายไปจากชีวิตของเธอ
“อิ่มแล้วเหรอ”
“อิ่มแล้ว”
“ดื่มน้ำก่อน”
“ขอบใจนะ”
“ฉันขอถามอะไรแกหน่อยสิ” เนเน่ยกถาดอาหารและแก้วน้ำไปเก็บ พลางเดินกลับเอ่ยปากถามเขมมิกา
“ถามอะไรเหรอ ทำไมดูเครียดจัง”
“เรื่องพี่สาวของแกน่ะ แกจะไม่บอกความจริงให้คุณปรเมศจริง ๆ เหรอ”
“รู้ไปก็เท่านั้น ยังไงพี่มิ้นก็เป็นคนในครอบครัวของเขมอยู่ดี”
“ทั้งที่เขาไม่เคยเห็นแกเป็นน้องสาวเลยเนี่ยนะ”
“เขมออกจากบ้านหลังนั้นมานานหลายปีแล้ว แต่อย่างน้อยครั้งหนึ่งคุณปรเมศก็เคยช่วยเหลือเขมให้พ้นจากความเลวร้าย ถึงแม้เขาจะเปลี่ยนไปก็ตามที เขมรู้ดีว่าเขาเสียใจแค่ไหน หลังจากที่แม่เขาเสียไป
เนเน่เอื้อมมือไปคว้ามือของเขมมิกามากุมเอาไว้ เธอเริ่มเข้าใจเพื่อนมากขึ้น แต่ปรเมศก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายจิตใจเพื่อนรักของเธอ ความผิดของพี่สาวต่างสายเลือด เหตุใดผู้เป็นน้องต้องเข้ามามีส่วนรับผิดชอบด้วย
- Writer
