หลายวันผ่านไป เขมมิกาเริ่มแปลกใจ เมื่อเห็นมิราแอบพาแมวเข้าไปเดินเล่นในบ้านหลังติดกัน ที่สำคัญเธอไม่เคยเห็นเจ้าของบ้านหลังนั้น โผล่หน้ามาทักทายเลยด้วยซ้ำ ทว่ามิรากลับพูดถึงเขาราวกับสนิทสนมกันมาเป็นแรมปี จนเธออยากเห็นหน้าคุณลุงที่ลูกสาวกำลังพูดถึง
“คุณลุงหายไปไหนคะ มิราแอบแม่มาที่นี่ แต่ก็ไม่เจอคุณลุงเลยค่ะ”
“พอดีลุงงานยุ่งน่ะ ว่าแต่หนูได้อะไรมาเยอะจัง”
“นี่ค่ะ ทุเรียนทอดเมล็ดทานตะวันแล้วก็เม็ดมะม่วงหิมพานต์ค่ะ”
“หนูเอามาฝากลุงเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“ขอบใจนะ แต่มันเยอะเกินไปลุงขอแค่สองอย่างนี่ก็พอ” ปรเมศฉีกยิ้มกว้างให้มิราจนเห็นไรฟัน
“ถ้าลุงไม่เอามิราก็คงต้องทิ้งค่ะ”
